Leesduur 7 minuten

In mijn blogpost  "Dertig jaar in zeven minuten" schreef ik over psychoses die ik meemaakte. 

Hier omschrijf ik mijn eerste psychose:

"Hier ben ik dan, Jezus.

Uw verlosser..."

Jezus in eigen persoon? Sorry hoor maar er gaat hier iets niet helemaal goed. Ik geloof dat je een beetje van 't padje bent. 
Denk je dat? Ik weet het nu wel zeker, maar toen...?🤔
Ik was er echt van overtuigd dat ik Jezus in eigen persoon was.

Ik was psychotisch geraakt. Dus ja, ik was inderdaad compleet van 't padje zou je kunnen zeggen. Vreselijk eng! Dit gebeurde notabene in Griekenland, terwijl ik met een reisgezelschap 2 weken vakantie vierde.

Het was 1992 ik was 23 jaar en in augustus ging ik op vakantie.

Eerst was er niets aan de hand al zou mijn eigen omgeving beslist gezien hebben dat ik onrustig was.
Heerlijk zo'n vakantie! En hoe stoer ik had een vakantie voor mij alleen geboekt. Maar ik was niet écht alleen. Ik was met een fijn gezelschap. Een heel fijn gezelschap. Iedereen was zó aardig, zó sociaal, zó.....álles was top, méér dan top!😊

Super gezellig zo eentje mee op reis. Dit dachten beslist 2 meisjes uit Leeuwarden toen ze zeiden: "Kom Claudy, we zetten er gezellig een bedje bij je gaat toch niet alléén liggen? En gezellig wás het we hebben 2 heerlijke weken gehad samen! En die discotheek iedere avond! Tja die dansvloer....
Het was toevallig het jaar dat het nummer 'sing halleluja', van Dr. Aben🎶 uitkwam en volop gedraaid werd in de plaatselijke discotheek.

Tijdens de vakantie werd ik gaandeweg steeds drukker. De tijd ging steeds sneller ik kon mezelf haast niet bijhouden. Mijn gedachten, mijn handelen en mijn praten. Ik werd ook bang om alleen te zijn. 
Dat kan ik mij zelf niet meer bewust herinneren, maar dit werd mij achteraf verteld door mensen uit het reisgezelschap.
Niemand heeft me verder ooit nog verteld wat ik toen deed of zei.
Dat deden ze liever niet zeiden ze, maar dat ik bang was bleek voor hun wel uit mijn houding.

Bij het afscheid werden er in de groep adressen uitgewisseld. Er werden kaartjes en brieven bij ons thuis bezorgd. Daarin werd mij op het hart gedrukt dat ze mij ondanks alles in herinnering hadden als een gezellige, spontane en vrolijke meid. Dat het 'voorval' hier geen afbreuk aan had gedaan. 
Er kwamen meer van zulke kaartjes. Hieruit maakte ik op dat er toch wel iets heftigs was gebeurd.
Ikzelf kon me amper wat herinneren. Ik heb me heel lang afgevraagd wat er toen precies gebeurd is. Wat ze zagen of wat ik zei. Dat weet ik dus niet.

Wat het voor mezelf betekende?

Daar kan ik me wél nog stukjes van herinneren, omdat die een heftige indruk op mij hebben gemaakt. Ook mijn dagboek uit die tijd heeft me hierbij een beetje geholpen.

Ik weet nog dat ik mijn koffer aan 't pakken was die laatste dag voor vertrek. Ik keek nog even in de spiegel en schrok me onnozel.

Ik zag niet mijn eigen ogen maar de ogen van iemand anders. Er zat iemand in mij dat kon niet anders dat zag ik duidelijk.

Niet echt natuurlijk, maar tijdens een psychose beleef je wat niet echt is juist als de realiteit. Ik raakte natuurlijk in paniek.

Het laatste wat ik mezelf nog herinner is dat ik een injectie kreeg waar ik me tegen verzette.

In Griekenland een spuit leek me allesbehalve veilig. Waar ik dat op baseerde geen idee, maar ik was daar toen van overtuigd. Zoals ik wel van meer dingen overtuigd was.😏

Of het hen gelukt is de spuit uiteindelijk te zetten weet ik niet maar ik raakte compleet de grip op de realiteit kwijt en er vormde zich een bizarre nieuwe werkelijkheid in mijn zo verwarde hoofd. Ik kreeg niet meer mee wat er verder gebeurde.

Of ik gekke verschijnselen liet zien of gekke/enge dingen heb gedaan daar heb ik dus geen idee van. 

In mijn hoofd weet ik met flarden nog dat ik Jezus in eigen persoon was die met zijn apostelen de wereld kwam redden. Ik liep door de openslaande deuren naar het balkon waar een groepje uit het reisgezelschap zat. Of ze er echt gezeten hebben weet ik niet maar ik was Jezus liep het balkon op en spreidde mijn armen. "Hier ben ik dan. Uw verlosser". (Jawel je mag best lachen dat doe ik ook nu ik het schrijf😊)

Ik kwam bij zinnen in een van de hotelkamers in een compleet nat bezweet bed. Reisgenoten zaten op dat moment bezorgd om heen. (Volgens mij zaten ze er deze keer echt)

Ik weet niet meer hoe ik daarna mijn koffer nog gepakt heb.

Gelukkig hebben ze mij terug naar Nederland laten reizen. Een psychotisch persoon kan het vliegtuig flink op de kop zetten.

Ik had het niet willen meemaken in Griekenland, de taal niet spreken en dan in de psychiatrie belanden. 

In plaats daarvan hield ik me zo goed mogelijk bij mij positieven. Ik was dan wel Jezus, maar ik ging incognito mee anders zouden mensen op de knieën gaan voor me en dat vond ik wat overdreven.

In het vliegtuig vroeg ik de jongen naast me of ik zijn hand mocht vasthouden en er desnoods heel erg in mocht knijpen als we hoog in de lucht waren. Dat mocht van hem en dat heb ik wel degelijk gedaan😀

Ik was vreselijk bang omdat ik nu wel héél dicht bij God zou komen. Die was immers in de hemel, toch? Hij zou me uit het vliegtuig kunnen plukken. Dat zou zomaar kunnen, maar dan had ik in ieder geval de jongen naast me nog die dat tegen kon houden.  

Veilig geland:

Veilig geland op Schiphol stonden mijn ouders me bezorgd op te wachten. "Komt u uw dochter ophalen? Fijn, want ze voelt zich niet zo goed". Dit had onze reisleider gezegd toen hij gebeld had voordat we zouden vertrekken.

Meer informatie hadden ze niet en ik deed alsof er niets aan de hand was. Nee Nee maak je geen zorgen. Ik wist toen wel al dat ik Claudy weer was, maar ook niet meer dan dat. 'Of ik me niet goed voelde', vroegen mijn ouders. Mwa, wat slapjes maar verder alles goed hoor, niets aan het handje.

"Oeps die lampen zwiepen als een dolle", zei ik bij het kopje koffie voordat we naar huis reden. Zien jullie dat dan niet! Nee dat zien we niet en we gaan maar liever nu naar huis, Claudy.

In de auto bleef ik waarschuwen dat de chauffeur voor ons binnen een seconde aan zijn handrem zou trekken. Ik wist het zéker!

"Weet je Claudy, ga jij maar liggen en hou alsjeblieft je mond. Dit is niet fijn zo!"

Oké, ik ging liggen en sliep vervolgens 3 dagen aan een stuk. 

De huisarts heeft me Haldol toegediend en hield ondertussen contact met de psychiater in het ziekenhuis. Een medicijn tegen psychoses. 

De huisarts ging er vanuit dat ik psychotisch was geworden door drugs in een drankje. Het zou dan een eenmalige psychose zijn, "geen zorgen het komt helemaal goed".

Ik had nog een tijdje last van wanen. Ik heb nog vaak 'contact' gehad met God. Ik vroeg hem of hij even voor mij in de toekomst kon kijken en of ik dan weer normaal zou zijn. 

Ik belandde vervolgens nog in een depressie. Zwaar gemoed en onzekerheid waar ik me totaal niet in herkende. Wanneer zou ik toch weer mezelf worden. Dat was echt een zorg voor me.

Het was echt wel zwaar en het herstel heeft ook nog best even geduurd, maar het is gelukt. Ik kwam er weer bovenop. Mijn zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. Mijn hoofd had me in de steek gelaten en dat is heftig.

Geduld, veel geduld. Dat vind ik nog steeds een vies woord.😏

Dat de arts zei dat deze psychose eenmalig zou zijn stelde me gerust.

Het komt weer helemaal goed met je Claudy.

Dank u wel dokter😊

So far so good.