leesduur 3 minuten

Stralen jij verdorie:

Deze keer een korte blogpost, maar met daarin een link naar een tekst die ik schreef voor een schrijfwedstrijd.

Strálen jij verdorie!

Deel je verhaal, schrijf dat boek!

Máák die tandemsprong!

Bij het krijgen van de diagnose borstkanker was voor mij meteen duidelijk dat dit een wake/up call was.

Ik was al hard bezig mijn leven weer vanuit 0 vorm te geven, nadat ik ruim 2,5 jaar dieper was gegaan dan ooit. Maar tóch durfde ik nog niet helemaal vól in het leven te gaan staan merkte ik.

Ik? Een boek? Daar zaten tóch nog wat beperkende overtuigingen besefte ik😉

Voordat de grond onder mij weg kon slaan door het slechte nieuws dat ik borstkanker zou hebben kreeg ik echter een duidelijke, belangrijke ingeving meteen terwijl de arts het echo apparaat op mijn borst zette om de punctie te nemen:

En nú stralen jij!

Doe wat jouw hart je ingeeft en stap midden in dat práchtige leven!

Kom op Claudy dit is geen generale repetitie dat wéét je toch?!

Ik had zo hard gewerkt dat wilde ik beslist niet kwijt. Eindelijk had ik mijn innerlijke verbinding hersteld en mijn balans gevonden. Mijn ogen straalden eindelijk weer en dat zouden ze blijven doen! Dus... rustig blijven. Laat je niet 'gek' maken nu door deze diagnose.

Geniet zoveel je kan😉 Je krijgt elke minuut van je leven maar 1 keer aangeboden... Dat ging ik doen dat was het plan.

Vol en vrij in het leven staan, maar hoe?

Vol en vrij in het leven staan, mijn dromen nastreven. Maar zo simpel is dat allemaal niet. Best spannend een boek schrijven en best spannend ook om vol in het leven te gaan staan als het leven je al zo vaak liet zien hoe pokke zwaar het ook kon zijn. 

Ik had echter heel wat innerlijk werk gedaan tussen 2022 en 2024 en blokkades opgeruimd. Nu werd het tijd daar eens van te gaan genieten. Geen kanker die mij daar vanaf zou houden in ieder geval zo min mogelijk. 

Rustig blijven en stapje voor stapje gaan. Dat kost flinke focus in zo'n heftige periode, maar het lukt. Mijn nieuwe toolkit waarmee ik mijn oude rugzak vulde werkt wonderbaarlijk goed.

Meditaties, affirmaties en visualisaties ik pas ze actief toe en mijn zenuwstelsel geeft nog altijd 'sein veilig'. Geen pijnen en stralende ogen. Mijn technieken hebben me al enorm geholpen. Zelfs bij de operatie die trouwens heel erg goed is gegaan 25 september! 

Daarover schrijf ik nog wel eens.

In deze blogpost eerst even wat anders.

Schrijfwedstrijd

In januari 2024 daagde onze dochter me uit mee te doen aan een schrijfwedstrijd. Dat deed ik.

De opdracht voor de wedstrijd was: 

'stel je voor dat ...'

Zoals je het hier kunt lezen is ook écht gegaan.

Tijdens mijn periode na mijn covid infectie was ik erg intensief zoekende naar wat mijn herstel blokkeerde. Stapje voor stapje vond ik mijn weg en die weg blijf ik nog altijd lopen. Steeds vrijer.

Voelen was en is the key. Heel precies oplettend voelen terwijl ik zoveel op bed lag met pijn en overprikkeling.

Voelen op micro niveau zou het kunnen zeggen. Hoe voelt mijn adem en wat als ik die vertraag etc. Welk effect hadden mijn gedachten en emoties hierop en vise versa. Ik 'speelde' hiermee en werd daar steeds rustiger door.

Voor de schrijfwedstrijd heb ik dit verwerkt in dit stukje. 

Via deze link te lezen.

Dit verhaal bevat een omschrijving van hoe ik in de tijd na mijn corona infectie, overvallen werd door heftige emoties.  

De ademhaling was voor mij mijn eerste ontdekking in het laaaaange proces waarin ik bleef onderzoeken wat er in mijn lijf gebeurde. 

Ademhalingsoefeningen zijn nu mijn anker in emotionele tijden.

Alleen al mijn adem even bewúst volgen brengt me vaak al terug naar mijn stabiele basiskern. 

In de tussentijd heb ik niet stil gezeten

Ik ben aan de slag gegaan met mijn missie. 

Ik wil graag mijn verhaal delen. Mensen inspireren altijd hoop te houden ook als het leven tikken uitdeelt.

Houd áltijd hoop op betere tijden, want niets is voor altijd zolang je adem haalt.

Ik zou net mijn verhaal breder delen en toen kwam daar de diagnose kanker. Dikke knudde. Ook praktisch gezien zorgt dat voor een uitdaging bleek meteen bij de eerste chemokuur. Ik verloor de tweede week al mijn haren. In 1 dag, vreselijk!

Heel heftig vond ik dat maar ze groeien alweer parmantig terug. Ik ben enorm trots op mijn pluizenkoppie boven mijn stralende ogen, dus ik stuur hieronder een fotootje mee.

Ik was vooral de eerste maanden heel erg zwak door de chemo en dat zorgde er helaas voor dat ik niet op mijn verjaardag mijn herstelverhaal kon delen in een zoom sessie bij stichting Emovere.

Dat heb ik echt heel jammer gevonden, maar dat houden we tegoed.

Gelukkig is mijn verhaal wél geplaatst op hun site. Hier te lezen.

Zoals ik al schreef lees je hier een vrij korte blog, maar lees vooral mijn stukje dat ik instuurde voor de schrijfwedstrijd.

Laat je me s.v.p. even weten hoe je dit vindt?

Fijn om te horen i.v.m. mijn boek dat ik schrijf. 

Bedankt voor het lezen en deel gerust mijn blog.

Tot de volgende keer.

Opgelucht thuis na de operatie🎈

Voor nu een hele fijne dag

Maak er een mooie van

hij komt morgen niet terug.

Liefs,