leesduur 14 min.

Herstel trad tóch nog in:

In mijn vorige blogpost was ik nog zoekende, maar in deze blogpost treedt na ruim 2.5 jaar enorm beperkt te zijn herstel toch nog in!

En niet zo zuinig! Het heeft mij/ons zelfs overrompeld.

Ik krijg mijn leven terug wat ik zó enorm gemist heb!

Of eigenlijk...

Een nieuw, mooi leven krijgt steeds meer vorm😉

Hier volgt mijn verhaal:

De depressie was allang weg. Mijn stemming bleef stabiel (al moest ik af en toe de moed uit mijn schoenen halen ik was niet meer het leven moe ik had er juist zin in). De psychiater kon verder mijn lichamelijke klachten niet verklaren en had ook geen verder advies.

Ik had ook via de huisarts alles al laten onderzoeken. Bloedonderzoeken, scans etc. en niemand vond een verklaring voor mijn klachten. Long-covid zou het zijn of m.e./CVS Chronisch vermoeidheidssyndroom, maar of mijn situatie nog zou veranderen was de vraag. Mijn lijf was al ruim 2.5 jaar compleet in totale 'lockdown' zou je kunnen zeggen. Ik kreeg een adres voor hulp bij SOLK klachten (lichamelijk onverklaarbare klachten) om met deze situatie te leren omgaan. Een psychologenpraktijk.

Daar stond ik dan. Ermee leren leven.

Maar ik zou toch herstéllen? Daar was ik nog steeds van overtuigd.

Waar de artsen stopten zocht ik verder...

Ik leerde over het stressysteem/zenuwstelsel en hoe ik dit tot rust kon krijgen.

Yoga nidra bracht mijn systeem tot rust dat lukte me steeds vaker. 

Ik leerde nog zoveel meer over lichaam en brein, maar niets bracht me echt tot de kern.

Totdat ik de zoekopdracht "SOLK HERSTEL" gebruikte in Google. 

Iets in mij wist dat ik zou herstellen, dus achter elke zoekopdracht gebruikte ik meestal het woord 'herstel' 😉

Deze zoekopdracht bracht me uiteindelijk bij het boek 'weg van de pijn' van Saskia de Bruin en vanaf toen viel alles samen.

Hier startte ik mijn weg naar

Heling

Een totaal andere kijk op

Herstel

Ik vond gaandeweg mijn weg terug naar de Claudy die ik was voordat ik überhaubt ziek was geworden.

Vóórdat mijn neefjes overleden waren waarna ik de eetstoornis boulimia ontwikkelde etc. etc.

Saskia de Bruin schreef over haar ervaring met ernstige reuma en hoe ze daarvan heelde middels de visie van Dr. Sarno. t.m.s. Tension Myositis Syndrome (och...syndroompje meer of minder)

Onverwerkte, onderdrukte emoties konden chronische pijn veroorzaken?

Ik had al eens over Dr. Sarno gehoord toen ik een verklaring zocht voor mijn pijnen, maar ik was al 30 jaar met emoties aan de slag geweest! Dacht ik 😉.

Dit zou voor mij dus niet werken. Dacht ik 😉.

In het boek van Saskia werd echter meer duidelijk over wat Dr. Sarno bedoelde.

Dr. Sarno ontdekte de invloed van ons

ONBEWUSTE brein op herstelproces!

Geautomatiseerde processen, overtuigingen die ik had gevormd en vicieuze cirkels die waren ontstaan in het onbewuste brein (waar ik me dus niet van bewust kon zijn) waren de 'boosdoener' volgens dr. Sarno!

Niet goed verwerkte emoties, belemmerende overtuigingen etc. in het onbewuste deel van het brein (en dat is 95% van ons denkvermogen!)  blokkeerden al die tijd mijn herstel! Jeetje!

Het brein beschermt ons tegen te pijnlijke situaties. Dat is een belangrijk proces en het werkt voor lichamelijke pijn (je trekt je hand terug als je je hete strijkijzer aanraakt) maar dus ook emotionele 'pijn'.

Depressie is emotionele pijn zegt dr. Sarno. Tja, vertel mij wat. Maar nu werd het misschien wel dúbbel interessant voor me. Met open blik las ik verder.

Je blijft onbewust emoties die in het verleden ooit te pijnlijk waren (vaak tijdens je kinderjaren) onderdrukken door het beschermingsmechanisme van het brein.

Dus ook tijdens de therapieën waar ik altijd dacht dat ik álles wel vertelde beschermde mijn brein me? 

Het hoeft niet altijd om grote trauma's te gaan trouwens, maar daar waar ons lichaam signalen geeft zit vaak een oorzaak op emotioneel vlak. 

Het was belangrijk voor mij dat ik er niets aan kon doen dat ik steeds ziek was geworden en vooral dat het OMKEERBAAR is! 

Na de boeken van Dr. Sarno en Saskia verdiepte ik me in de hele materie 'Mens' vanuit verschillende invalshoeken en leerde in een korte tijd enorm veel. Ik heb mijn breintje flink aan 't werk gezet😆

En ik maar denken dat er grenzen zaten aan wat mijn brein kan opslaan! Ook een overtuiging die ik heb losgelaten dus.😆 

Ons brein is neuroplastisch. Dat betekent dat het ons leven lang in staat is om nieuwe patronen en overtuigingen te vormen.

Je kunt heel veel nog beïnvloeden en ombuigen zelfs.

Daar ben ik mee aan de slag gegaan. 24/7 een half jaar lang. Mijn brein onderzoeken en herprogrammeren zou een neurowetenschapper zeggen. 

Hier een link naar uitleg over het onbewuste geheugen: HET ONBEWUSTE BREIN

Ik moest dus aan de slag met mijn onbewuste brein. Dat vond ik géén fijne uitdaging.

Ik moest hiervoor door het beschermingsmechanisme van het brein heen zien te breken.

Mijn brein ervan zien te overtuigen dat emoties veilig zijn was belangrijk.

Doordat mijn zenuwstelsel enorm van slag was koste dat veel moeite. Bij het minste of geringst wat ik probeerde op te starten blokkeerde mijn gehele systeem. Maar ik ging door met de kennis die ik had opgedaan.

Onderhuids was ik best bang de controle te verliezen en psychotisch te worden.

Emoties laten komen... Wat als het toch te heftig is...?

Maar ik wilde herstellen, tóch? Ik zou het stapje voor stapje doen. Als het te heftig was zou ik wachten.

Ik stond al op de wachtlijst voor een psychotherapeute.

Ik weet nog dat ik bij de kennismaking tegen haar zei, "ik moet naar binnen keren. maar ik durf niet. Kun jij me daarbij helpen?"

Naar binnen keren!😉 Echt iets nieuws voor me hoor😉 

Ik verdiepte me ondertussen in het zelfherstellende vermogen van ons lichaam en ontdekte dat er nog een laag dieper bestaat.

Ons zelfHÉLEND vermogen. Die uitdaging ging ik aan!

Dit is een proces dat in gang gezet wordt als je totaal stil wordt van binnen.

En dan bedoel ik echt TOTÁÁL STIL. 

Niet op gedachtes of emoties ingaan, maar ze er durven te laten zijn. Durven ze vol 'aan te kijken'.

En dat vond ik super eng kan ik je zeggen😊 

Het lukte me met Yoga nidra die nodige rust te vinden. 

Terwijl je bewustzijn actief is, bevind je je ergens tussen meditatie, slaap/waak en hypnose.

Diepe ontspanning waarin het zelfhelend vermogen van het lichaam de ruimte krijgt.

Je kunt in deze staat onder andere blokkades en trauma’s 'opruimen', manifesteren, overtuigingen veranderen. (Simpel gezegd😊)

Ik vond dat in het begin echt vreselijk eng. Nu zou het gebeuren. Het voelde alsof ik de draak in de bek moest kijken.

Zouden emoties me overspoelen? En wat dan als...?

Tóch moest ik er doorheen en ik ben blij dat ik het gedurfd heb.

Die 'draak was zo gróót geworden in mijn verbeelding. Maar het viel achteraf best mee. Zoals dat zo vaak is natuurlijk, maar toch.

Verder ging ik aan de slag met een speciale schrijfmethode genaamd JournalSpeak die ik leerde van Nicole Sachs.

Niet gewoon schrijven, maar rauw alles ventileren. Ratsflats op papier knallen. Boosheid verdriet flats het er maar uit. Daarna gooi je het weg.  Nicole is een Amerikaanse psychologe die jaren had samengewerkt met Dr. Sarno.

Ze heeft een waardevolle podcast serie. In de eerste 4 afleveringen leert ze je de schrijfmethode.

Verder deelt ze veel indrukwekkende interviews met mensen die middels deze methode herstelden van de meest uiteenlopende klachten.

Echt een aanrader om naar te luisteren.

JournalSpeak is gebaseerd op de belangrijkste principes van Dr. Sarno's visie.

Deze schrijfmethode heeft mijn emoties weer in beweging gezet.

Ik ging zitten, zette de pen op papier om ze er 20 minuten niet meer vanaf te halen en vroeg:

"Zeg het maar, wat wil je nog kwijt ik schrijf alles op en ga niet weg." Ik schreef en schreef en het luchtte op.

Klachten werden meteen na de eerste keer al minder heftig en ik kon steeds iets langer rechtop blijven per dag.

Ik ging emoties die opborrelden goed doorvoelen en dat was in het begin vreselijk eng.

Maar het heeft me zóveel gebracht.

"Gaan de klachten niet weg? Graaf dan dieper",  zegt Nicole Sachs en ze heeft gelijk!

Dúrf te voelen tot de kern van je verdriet of boosheid of welke emotie dan ook.

Vertrouw erop dat jij dat aankunt! 

Hersenonderzoekster Jill Bolte Taylor ontdekte dat een emotie

90 seconden duurt,

vanaf het ontstaan tot het verlaten van je lichaam.

Dat trok me over de streep om ook de voor mij heftigere dingen door te gaan nemen.

90 seconden heftige emoties dat zou te doen zijn dacht ik. En zo was het ook. Gelukkig! 

Werkelijk wonderbaarlijk! Na iedere schrijfsessie kwam ik stapje voor stapje verder uit mijn 'freeze'!

Mij hielp het om te schrijven, maar er zijn meerdere manieren om in het onbewuste proces te komen.

Zoals tekenen etc.

Als je maar de stap maakt:

Van denken naar VOELEN

Van hoofd naar HART

❤️

Mijn herstel startte na het lezen van het boek en zette door toen ik steeds meer leerde hoe o.a. het brein werkt.

Over onze gedachten en emoties etc. etc.

De kracht van affirmaties.
Super interessant allemaal! Mensen zijn werkelijke wonderen.

Het herstel heeft me echt wel geregeld overrompeld zelfs. Het ging ineens snel vooruit, al waren er zéker ook flinke hobbels. Ik er 24-7 hard voor gewerkt het kwam niet uit de lucht vallen, maar dat het effect zo groot zou zijn had ik niet durven dromen. 

Na iedere hobbel kwam ik steeds een stukje verder vooruit en dat was zó fijn! 

Nondeknetter wat geniet ik van ieder succesje dat ik nu kan vieren🎈

Het is zo fijn te ervaren dat het leven geen worsteling hóeft te zijn! 

En ja het Leven gaat zéker weer lessen geven dat is hoe het Leven dat doet, maar mijn emoties

die krop ik niet meer op!

Die mogen er zijn al is het maar tijdens JournalSpeak.😉

Ik ging in een paar maanden van mijn hoofd naar mijn HART❤️ Ik maakte weer opnieuw verbinding tussen lichaam en geest.

Ik was voorheen een 'wandelend hoofd' en nu vertrouw ik steeds meer op mijn gevoel.

Ergens in mijn leven was de verbinding met mijn lichaam kwijtgeraakt. Al vroeg in mijn leven zelfs.

Daar kwam nog bij dat alle medicatie die ik daarna had allemaal op 't köpke werkte.

Stemmingsstabilisatoren en antipsychotica. Sederende medicatie en slaapmedicatie...

Dat was toen ook de bedoeling misschien, maar dat maakte echt voelen haast onmogelijk!

Ik leefde jaren lang als achter een glasplaat. Ik zag van achter die 'glasplaat' heus wel hoe mooi het leven was, maar echt deelnemen was niet mogelijk. Ik merk nu pas hoe dit wél werkt. 

Er gaat een wereld voor me open nu.

En dat is zó fijn!

Dat kan me soms enorm emotioneren. Dan kan ik ineens overlopen van dankbaarheid en dan zit ik ineens zomaar huilend op de fiets.😊

Nu kan ik zeggen dat ik blij ben mijn emoties weer durf en kan voelen! De mooie en ook de minder mooie. 

Het mag er allemaal zijn. Het maakt me een veel completer mens.

Het was een hele pittige en indrukwekkende, maar ook een mooie reis die ik maakte tot nu toe.

Ik durf weer te dromen en heb al wat 'ballonnetjes in de lucht hangen'.

Dat wil zeggen dat er leuke dingen op de planning staan.

Kleine dingen en grotere activiteiten.

Er staan nu 'stippen' op mijn horizon en dat is geheel nieuw voor me.

Een horizon die ik laaaaang niet zag. 

Blijft toch een belangrijke vraag open staan die me nu wel eens gesteld wordt:

"Hoe zit dat dan met je manisch depressiviteit? Wil je zeggen dat je daar óók van kunt herstellen?"

Dat zou toch helemaal geweldig zijn als.....?

Daar kan ik nu nog geen harde uitspraken over doen dat moet de tijd uitwijzen.

Dat is het lastige van mentale klachten er zijn geen bloeduitslagen etc. Geen harde bewijzen.

Ik zie een dipdag nu als signaal dat een emotie gehoord en doorvoeld wil worden.

Als ik daar rekening mee houd hoeft een terugval niet zomaar vorm te krijgen.

Ik ben ervan overtuigd dat ik hier heel wat sturing aan kan geven met alle kennis die ik nu in huis heb.

Maar ik ga nu éérst nog even door met het 'uitruimen van mijn rugzak'.

Die wil ik nu vullen met mijn toolkit aan alle kennis die ik heb opgedaan, zodat ik een evt. terugval óók voor manisch depressiviteit

hopelijk in de toekomst kan voorkomen.

Er zitten in die rugzak nu nog wat dingetjes om te verwerken. 😊

De jaren instabiel zijn met alle opnames etc. is me niet in de koude kleren gaan zitten merk ik.

Stap voor stap. Emoties die nog gehoord willen worden 'poppen' nog best vaak op en daar ga ik

dan mee 'aan de slag'.

Ik laat ze maar komen en laat ze nog even 'shinen'. Hun zegje doen.😉

Ik laat dat stap voor stap gebeuren ik weet nu hoe ik dit het beste kan doen.

Dit brengt me bij de vraag die mijn begeleider Ron van het FACT me in 2021 stelde:

"Ga op zoek naar wat jouw leven zin geeft Claudy. Wat vind jij leuk.

Waar liggen jouw waardes in het leven etc.":

Waar ik in ieder geval van overtuigd ben is dat de kennis over de grote rol die onbewuste processen in ons emotionele brein

spelen veel meer bekend moet worden! En de waarde van een compleet rustig zenuwstelsel als beginpunt van welke therapievorm dan ook!

Dit kan zoveel lijden verzachten ook en misschien wel vooral binnen de wereld van de psychiatrie.

Binnen de reguliere GGZ vooral. 

Je kunt zelf zoveel meer invloed uitoefenen dan we nu vaak beseffen!

In welke vorm ik eraan kan bijdragen dat deze kennis gedeeld wordt moet zijn weg nog even vinden.

In de toekomst. Alles op zijn tijd😉

Maar er ís weer een TOEKOMST en

mán wat ben ik daar blij mee

🎈🎈🎈

Ik kan jullie niet uitleggen hoe enorm trots en dankbaar ik ben voor de kansen

die ik eigenlijk uiteindelijk helemaal zélf weer creëerde.

Yesss🎈Ik ben er weer!

En ik ga er wat moois van maken

We zijn hier maar 1 keer jongens!

Dit is géén generale repetitie!

dus

plúk je momentjes

open je

❤️