Leesduur 10 min.

Psychiatrische thuiszorg:

September 1997 

Ik kon na mijn eerste opname -die uiteindelijk 3 maanden had geduurd- weer naar huis.

Weer thuis zijn viel me best koud op het lijf.

Er was heel wat veranderd.

Ik maar vooral ook wij samen als jong gezin hadden heel wat meegemaakt.

Maar ik was weer thuis en wilde de draad weer oppikken. 

Dat viel me tegen.

Na een opname in een beschermde en prikkelarme omgeving kwam ik weer terug in de 'normale wereld'.

De wereld die volop in beweging was. 

Een tempo waarin ik tijdens mijn 3 maanden durende opname, maar ook de weken daaraan vooraf, niet had meegedraaid. 

De tijd had er niet stilgestaan en het tempo lag er voor mij dus erg hoog.

Mijn man deed werkelijk alles. Het huishouden, boodschappen de was. De zorg om mij en ons dochtertje.

Voor mij was het verzorgen van ons kleine meisje al heel wat.

En mijn draai weer kunnen vinden in dit nieuwe leventje als moeder en vrouw. 

De normale dagelijkse structuur was ( na iedere opname ook daarna)  best lastig op te pikken.

De stap terug in 'het normale leven' is een hele uitdaging.

Bijvoorbeeld alleen al het looptempo binnenshuis.

Dat tempo is op een afdeling heel wat lager daar heerst rust in álles.

Dus thuis gaat álles snel...

Zelfs de aanwezigheid van mijn man en kinderen is na iedere opname heel wat.

Om dit proces te begeleiden is er een thuisbegeleiding. 

Ambulante begeleiding. 

Na mijn tweede opname in 1999 kreeg ik wekelijks aan huis bezoek van een sociaal psychiatrisch verpleegkundige (s.p.v.)

Vroeger heette dit P.I.T. (Psychiatrisch Intensieve Thuiszorg). 

Die werd voor ons geregeld als ik uit de kliniek naar huis kon.

De laatste jaren is daar het een en ander in veranderd en wordt na een opname het regionale FACT team (Flexible Assertive Community Therapy) ingezet. 

Een team met verschillende disciplines waaronder ook een psychiater en dus ook een ambulante s.p.v. 

FACT ondersteunt patiënten met psychiatrische aandoeningen op het gebied van wonen en werken, maar ook in het maatschappelijk functioneren of bij het deelnemen in het sociale leven.

Vaak gaat het om een langdurig behandeltraject.

Op dit moment heb ik wekelijks begeleiding van MET-GGZ. 

De intensieve begeleiding van een heel FACT-team heb ik momenteel gelukkig niet nodig.

Dit is wel eens anders geweest.

Ambulante hulp in de praktijk:

De laatste keer dat de hulp thuis erg belangrijk bleek was tijdens mijn laatste episode:

Toen mijn moeder overleed in het najaar van 2017 ging het al een paar jaar best goed met me en ik had zelfs geen hulp meer thuis.

Zelfs geen contact meer met een psychiater en mijn medicijnen kreeg ik via de huisarts. Super fijn. Dat had ik nog nooit klaargekregen.

Ik voelde me eindelijk een gemiddelde Nederlander😊

Totdat...

Heftige gebeurtenissen zijn echter een trigger voor ontregeling:

Na een tijdje merkte ik dat ik het overlijden van mijn moeder niet zelf kon verwerken het rouwproces was me te heftig.

Bij een depressie vind ik het moeilijk naar buiten te gaan, dus ik zette alvast een 'wandelclubje' op.

Onder de mensen en afleiding. 

Een depressie zette echter tóch door.

Ik schakelde hulp in via de huisarts en bezocht de praktijkondersteuner die er is om in te schatten of meer zorg nodig is.

(Een s.p.v. die ik ooit thuis kreeg, maar dan in de huisartsenpraktijk) P.O.H.-GGZ

Ik ging vervolgens naar een psychotherapeut -waar ik in maart pas terecht kon- en begon met e.m.d.r. behandeling.

Een therapie die vaak wordt ingezet bij traumaverwerking.

Aangezien de therapeute constateerde dat ik meer te verwerken had dan het overlijden van mij moeder was deze therapievorm geen rare keuze. 

Ik heb echter maar 1 behandeling gehad ik ging veel te hard achteruit.

Ik hield me al een paar maanden te flink 'ik zou het wel redden', dacht ik.

Mijn coping, mijn overlevingsstrategieën hielden me weer geforceerd overeind, terwijl mijn lijf ondertussen weer uitgeput raakte.

En ik was bang. Bang hoe ik hier doorheen zou komen. 

Ik hield me flink terwijl ik al op mijn tandvlees liep en moest uiteindelijk toegeven dat er nóg meer hulp nodig was.

Mijn huisarts schakelde I.H.T (Intensieve Spoedhulp Thuis) in.

De psychiater in het RCG (regionaal centrum geestelijke gezondheidszorg) verhoogde mijn medicatie om te voorkomen dat de depressie die al aanzienlijk was niet erger zou worden. 

26 juni (op mijn verjaardag nota bene) besloten we dat een opname nodig was, want het duurde te lang en ik ging te hard achteruit.

De begeleiding thuis werd steeds intensiever.

Drie keer per week kwam er iemand langs om te kijken hoe het met me ging.

Een opname was dan wel nodig, maar er was geen plek....

Ter overbrugging ging ik ook 2 dagdelen in de week naar de opname vervangende deeltijd.

Er waren groepsgesprekken en creatieve activiteiten. 

Totdat mijn hersenen zélf meldden dat het klaar was!

Ik kreeg hallucinaties en wanen van messen. Vreselijk eng en ik zei het meteen tegen mijn man.

Hij verbood me de keuken in te gaan en gelukkig durfde ik dat zelf ook niet, maar het was genoeg geweest en de crisisdienst regelde een spoedopname. 

Midden in de nacht werd ik opgenomen (op de bejaardenafdeling, totdat er plek was waar ik wél thuishoorde😊 de komende maanden. Ik voelde me veilig ik kon tot rust komen.

De bezuinigingen hebben ertoe geleid dat er te weinig opnameplekken zijn!

En daar kwam ik dus pijnlijk bij uit. Het werd zelfs gevaarlijk.

Dat ik niet meteen een opnameplek had kwam in het verleden zelden tot nooit voor.

Thuisbegeleiding stimuleren was altijd een prima idee.

Maar ondertussen de opnameplekken zo ver wegbezuinigen is beslist een slechte zet geweest!

Ik ben dus hoe dan ook heel blij dat ambulante begeleiding bestaat!

Het eerste doel van ambulante begeleiding is het thuis kunnen functioneren en opname voorkomen.

Als er geen opnameplek beschikbaar is, terwijl een opname hoognodig is, kan ambulante hulp

óók ter overbrugging dus heel breed worden ingezet.

Dit was mijn laatste heftige episode met een opname ik hoop dit niet  meer mee te maken.

Momenteel komt er weer wekelijks bij mij een begeleidster langs om te checken hoe het met me gaat.

Een kopje koffie bij mij thuis waarin ik mijn evt. zorgen kan ventileren.

Niet zomaar een kopje koffie voor de gezelligheid natuurlijk. 

Mijn begeleidster  is geschoold om in te kunnen schatten of ik stabiel ben of dat er onzekerheden zijn.

Ook of er evt. extra ondersteuning nodig is. (zoals in de hierboven omschreven situatie dus het geval was.)

Dat zou kunnen betekenen dat er eventueel een extra consult nodig is bij de psychiater of dat een extra bezoekje van de ambulante begeleiding misschien al voldoende is.

Met mijn 'thuiscoach'heb ik doelen opgesteld (grootste doel is zo stabiel mogelijk zijn😉). Samen houden we ook het signaleringsplan (zoals omschreven in mijn blog ('manisch depressief/bipolair')  in de gaten.

Dat ik vaker ben opgenomen maakt dat ik onbewust altijd bang ben voor een terugval.

Het is gewoonweg te vaak mis gegaan. En al weet ik nu dat 'angst meer kapot maakt

dan je lief is', tóch blijft angst een rol spelen.

Mijn 'coach' is er dan ook om me te laten inzien dat veel dingen die ik als potentieel gevaar voor een terugval zie ook heel normaal kunnen zijn. Zonder reden tot paniek.

De 'gemiddelde wereldburger' kan ook best eens een paar dagen uit het lood geslagen zijn en dat betekent heus niet dat je depressief wordt of manisch.

Ik heb gemiddeld genomen 1-2 jaar een vaste begeleider.

In 25 jaar heb maar 2 keer aan hoeven geven dat een ambulante hulpverlener geen match was. 

Dat kán geluk zijn geweest, maar ik ben er van overtuigd dat duidelijke communicatie belangrijk is.

Dat houdt vooral in dat je je kwetsbaar moet durven opstellen anders werkt het gewoonweg niet.

Daar is vertrouwen voor nodig.

Ik vertrouw er altijd op dat de hulpverlening het beste met me voorheeft.

Hun hart zit beslist op de goede plek en met deze overtuiging ben ik nog nooit op de koffie gekomen. 

De 'coach' komt niet voor de koffie🙃, maar voor gesprekken die je soms echt wel bij je pijn kunnen brengen.

Bij de angsten rondom je gezondheid bijvoorbeeld en dat is belangrijk. 

Het is aan mij als patiënt om duidelijk te zijn. Niemand kan ik mijn hoofd kijken. 

Zo goed mogelijk aangegeven hoe ik me voel blijft belangrijk maar wel lastig.

Dat begeleiding thuis komt vind ik prettig, vooral omdat ik zelf in mijn eigen omgeving makkelijker aangeef hoe ik me voel.

Ook komt mijn thuisbegeleiding een uur en dit zorgt ervoor dat je elkaar langer spreekt dan bijvoorbeeld een huisarts of psychiater.

Me flink houden terwijl ik het lastig heb zal tijdens een gesprek van een uur dus niet lukken.

Mijn evt. zorgen komen tóch bovendrijven en dat is ook precies de bedoeling.

Ambulante begeleiding is dus om meerdere redenen belangrijk, maar ook omdat ik niet mijn naaste omgeving en vriendinnen hiermee te zeer wil belasten als het echt slechter met me gaat. 

Mijn familie en vrienden zijn geen therapeut en moeten dit ook niet willen zijn als het slecht met me gaat.

Dinsdag komt mijn huidige 'coach' Nikki.

Dan zet ik weer de koffie 😉 en zij stelt weer de vraag:

"En? Hoe was je week? 

Hoe gaat het vandaag met je?"