leesduur 13 minuten

Al een half jaar helemaal gezond🎈 

Deze week kreeg ik van mijn oncoloog de uitnodiging voor mijn halfjaarlijkse controle zoals afgesproken op 17 oktober vorig jaar toen hij mij officieel kon melden dat ik vrij was van kanker.🎈De dag daarna nog de reconstructie operatie en dat was dat. 

Deze week een jaar geleden hoorde ik dat ik een agressieve vorm van borstkanker had met een tumor van 2 cm. en nu ben ik al een half jaar gezond! Bizar hoe snel dat is gegaan! 

Al een half jaar gezond zonder enige medicatie, dat is me in het verleden nog nooit zo fijn gelukt!

 

Maar toen...

Deze week kwam daar ineens een nare 'oude bekende' op mijn pad waar ik ooit, in een onbewust patroon, zo hard voor ben gaan vluchten. 

Jaaaaren lang bleef ik onbewust op de vlucht voor de emotie die me nu dus ineens compleet overviel.

Die oude bekende emotie heet 'angst' weet ik nu en dit weekend probeerde hij stiekem onder mijn huid te kruipen.

Nou ja stiekem?! Bam!!! Daar wassie en ik schrok me kapot.

Wat gebeurde er? Eigenlijk een paar dingetjes samen.

Deze week een jaar geleden kreeg ik de vervelende uitslag dat ik de agressieve vorm triple negatief borstkanker had.

Ook kreeg ik de uitnodiging van de oncoloog met het besef dat ik al een half jaar gezonder ben dan ooit.

En toen iemand die me hartelijk feliciteerde met mijn gezondheid gebeurde het volgende:

"Och Claudy, kind het is je zó gegund. We zijn zo blij voor jullie dat het nu goed gaat".

Ik was helemaal ontroerd door de manier waarop ze dit zei en terwijl ik haar bedankte stak in mijn achterhoofd ineens uit het niets dat akelige stemmetje in mijn hoofd de kop op.... 😳

❗"Jaja helemaal gezond nu, maar voor hoe lang...?"❗

Ik schrok daar enorm van. 

Dit was namelijk het stemmetje dat er in mijn verleden voor zorgde dat ik binnen de kortste keren zó onzeker en bang werd dat ik uiteindelijk zelfs depressief werd. Steeds opnieuw trok precies dit zinnetje mij altijd weer naar beneden weet ik nu.

Ook nu hakte het er flink in en gingen mijn gedachten razendsnel met mij aan de haal vanuit het onbewuste brein.

Ik leerde in 2023 dat het onbewuste brein vele male sneller is dan het bewuste en dat was precies wat hier gebeurde.

Voordat ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde was mijn snelle onbewuste proces dus al gestart met een oud denkpatroon en hup daar gingen mijn oude gedachten van start en vormden zich de volgende gedachtereeks:

Tja het is ook wel erg vaak mis gegaan Claudy,

dus wie weet hoe kwetsbaar je eigenlijk bent...

De arts zei je blijft altijd kwetsbaar en

blijvende stabiliteit zal onmogelijk zijn...

Je zult altijd medicatie moeten blijven nemen...

Dit alles spookte binnen een paar seconde ploep door mijn hoofd!

Het bleef maar spoken en even trok het me ook echt wel omlaag in mijn stemming en raakte ik er zelfs lichtelijk van in paniek.

'Het zal toch niet...?!' 

❗"Jaja helemaal gezond nu, maar voor hoe lang...?"❗

 

Het was aan mij om dit gedachteproces alsnog te tackelen. Hup, terugfluiten die hap Claudy, wat gebeurt hier?

Hier was dus die oude angst, maar nu wist ik, dit kan anders dit hoeft niet weer uit de hand te lopen.

Niet onderdrukken en óók niet in verzet.

❗"Jaja helemaal gezond nu, maar voor hoe lang...?"❗

Oooo wat voelde dit eng, maar nu kwam het aan op wat ik ondertussen in mijn toolkit heb.

 

Oké, met de kennis van nu dus anders...

 

Waarom zou ik niet gezond kunnen blijven vanaf nu? Verstandelijk wist ik dit wel, maar tóch was ik bang.

Maar angst wil juist gehoord en gezien worden. 

Tijd om de angst juist aan te kijken en te gaan voelen in plaats van vluchten. Wat wil de angst me zeggen en is dat momenteel reëel?

Laat ik vooropstellen dat angst zelden tot nooit reëel is voor het moment waarop je angst ervaart, tenzij je op dat moment feitelijk in gevaar bent, maar dat was ik niet.

Ik was veilig thuis bij mijn man. Niets aan de hand en toch was ik echt bang. Voor een terugval en voor een depressie.

 

Ik besloot te gaan journalen (de schrijfsessie) om in het onbewuste op onderzoek uit te gaan.

Waar kwam deze angst voor het eerst in mijn leven? Wat wil die angst me eigenlijk zeggen? 

De schrijfsessie bracht me bij de kern en het begin van het ontstaan van deze angst.

Hiervoor bleef ik al schrijvend bij het angstige gevoel en nam deze angst in gedachte bij de hand als een klein kind.

"Wat wil je me écht zeggen lieve angst? Waar ben je zo enorm bang voor, zeg het maar ik ga niet weg ik schrijf alles op?"

Klinkt super raar misschien maar het werkt wonderbaarlijk. Ik ontdekte de oorsprong van deze specifieke angst.

Het overlijden van mijn neefjes en het baby'tje van onze vrienden dáár had ik deze angst het eerst gevoeld.

 

Nu weet ik dat ik deze angst voor het leven (want daar komt het op neer) dus nog altijd in mijn systeem had.

Onbewust was die angst daar dus blijven zitten en nú popte hij dus ineens op als een peutertje dat aan mijn jas trok:

"heej ik ben hier nog hoor en ik ben knétter bang, want wie zegt dat het nu wél goed blijft gaan?".

En zo kwam de angst nu dus ineens toch nog bij me op deze manier:

"Helemaal gezond nu, jaja maar voor hoe lang...?" 

 

Het gaat te ver om de dingen die ik dan toepas hier op te sommen, maar het komt erop neer dat ik oog had voor de originele angst.

Die nu dus 43 jaar geleden al was ontstaan. Even gaf ik deze emotie alsnog zijn bestaansrecht die het toentertijd verdiende en kon ik ermee 'zijn', totdat de energie van die emotie weer vrij ging stromen.

Deze angst was toentertijd heel reëel voor mij. Door zoveel leed in korte tijd verloor ik het vertrouwen dat het leven ook goed kon blijven gaan. Er kon immers zomaar weer iets ergs gebeuren. Wie zou er dan dood gaan?

Mijn brein had die angst op mijn 12e uit zelfbescherming razendsnel naar het onbewuste geleid.

Tijdens de schrijfsessie bleef ik als volwassen Claudy dus bij de angst van de 12-jarige Claudy.

Uiteindelijk smolt de angst weg, de energie van die emotie kon vrij gaan stromen en er bleef alleen nog de herinnering over.

 

Zo heb ik de neerwaartse spiraal gelukkig deze keer dus vrij snel getackeld! Yesss!🎈

Het belemmert me vervolgens niet meer steeds in mijn leven en het hoeft me al zéker niet meer totaal omlaag te trekken in mijn stemming tot aan een depressie aan toe.

 

Nu zijn emoties en pijnen voor mij signalen geworden van binnenuit.

"Luister naar het fluisteren van je lichaam, zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen".

Ik weet nu dat ik juist naar de stilte moet om naar mijn lichaam te luisteren. Het serieus te nemen en de tijd ervoor moet nemen.

Juist naar de rust en niet in de actie modus zoals ik vroeger deed. Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat ik dit nu allemaal weet en kan toepassen.

 

Steeds meer durf ik me nu over te geven en te vertrouwen op het Leven.

Dat het Leven er vóór me is en niet tégen.

Want

WAT ALS HET WÉL GOED GAAT?

 

Er komt nog zoveel moois aan ik heb er zin in en geniet enorm iedere dag.

 

En er was ondertussen alweer heel wat moois in mijn leven!

🎈 Ik nam dus zoals ik schreef in mijn vorige blogpost afscheid van mijn 'thuiscoach'! Heel speciaal.

 

🎈 Ik presenteerde voor het eerst mijn complete herstelverhaal in een vragenuurtje via Stichting emovere. 

      Heel speciaal en mooi dat mijn verhaal nu inspirerend kan zijn voor anderen. 

      Kon je er niet bij zijn?  Vrijdag 25 april om 10.00 uur vertel ik mijn verhaal tijdens het long-covid vragenuurtje.

      Meld je hier gratis aan als je erbij wil zijn. (Er worden om privacy redenen geen opnames gemaakt dus ben op tijd er komt geen replay.)

 

🎈 Ook ging ik met een vriendin die zelf vanuit pijnen een soortgelijk herstelproces doorliep vanuit Limburg met de trein naar Driebergen naar            het lustrumcongres van Stichting emovere. Wat een prachtige, feestelijke en inspirerende dag was dat zeg! 🎈

      En wat waren we trots dat we daarbij konden zijn!

      En helemaal terecht, want wat zijn we allebei van ver gekomen en dan bedoel ik niet ver als vanuit Limburg😄 Ja ook wel😅

 

 

🎈 Ik had een interview voor een tijdschrift voor psoriasis patiënten, want ook hier heb ik meer dan 25 extreem last van gehad.

      En ja ook daar ben ik totaal van genezen en is er nergens meer op mijn lichaam enige huiduitslag te zien.

 

🎈 Ik schreef ook dat ik weer autorijd en wat is dat zalig! 

      Van deur tot deur reed ik deze week naar onze vriendin in Brabant. Alleen! Daar ging ik. Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug.

      Man wat is dit mooi als je zulke succeservaringen mag beleven! 

      Het komt allemaal niet vanzelf, maar het komt stapje voor stapje. "Wat als het wél lukt?"💪

 

Geloof me ook jij kunt meer dan je denkt, maar doe niet alles op wilskracht, maar juist vanuit liefde voor jezelf en je lichaam.

Dan kun je zoveel meer nog dan je nu denkt.

 

Bij signalen van je lichaam eerst helen dan spelen.

Doorduwen terwijl je pijn of ongemak ervaart is niet eerlijk

voor je lijf het geeft niet voor niets seintjes van ongemak.

Loop jezelf nooit voorbij ooit trekt je lijf je aan je jasje.

 

Voor nu wens ik je een hele fijne dag.

Maak er vooral een mooie van

 

                                                                                          Liefs 😘,