Leesduur 10 minuten 

Psychiater:

Mijn eerste keer...

 

Het was dinsdag 20 mei 1997 en voor het eerst bezochten wij een psychiater.

Mijn huisarts had al een postnatale depressie gediagnostiseerd en vanwege mijn eerder doorgemaakte psychose leek het ons verstandig dat de specialist werd ingeschakeld. 

 

Een psychiater jeetje, dacht ik....

Een verstrooide professor met geitenwollen sokken in sandalen die wat zweverig praat🙄

Nu gaat het gebeuren zeg!

Dat dacht ik toen....

Vraag me niet waar ik het vandaan had, maar het is 26 jaar geleden en ik had werkelijk geen idee wat me te wachten stond achter de deur naar de wereld van de psychiatrie. 

 

Niets was minder waar, gelukkig!

Ik weet niet of hij überhaupt sandalen droeg, maar verstrooid kwam hij beslist niet over.

Totaal niet. Ik had duidelijk een vertekend beeld van hoe een psychiater zou zijn.

Het viel in ieder geval allemaal reuze mee.

 

Het werd een prettig gesprek. Mijn geheugen en concentratie werden getest en onze situatie werd besproken.

Tijdens dit eerste consult werd mij ook de vraag gesteld of ik van het leven hield.

Oké, tóch een typische vraag voor een psychiater dacht ik en ik antwoordde: "O ja! Heel érg zelfs!" 

Toen we na een fijn en geruststellend gesprek buiten stonden zei mijn man:

"Maar Claudy jij houdt toch helemaal niet van lever?"

Bleek dat de arts me gevraagd had of ik van léver hield! 

 

O néé, lever vind ik zelfs vreselijk! (Hihi hoe bevooroordeeld kun je zijn.😊)

Dr. A. van Nispen tot Pannerden, zo heette de aardige specialist, vroeg of ik van lever hield omdat dit mijn ijzergehalte in mijn bloed weer op peil zou kunnen brengen na het bloedverlies tijdens de bevalling.😄 

Het ijzergehalte in mijn bloed was namelijk erg laag en daar zou ik ook moe van kunnen zijn. Ik kreeg vitamine B6 voorgeschreven en een tip om thuiszorg aan te vragen 😉 Lekker praktisch dus allemaal. Niets wazigs aan, toch?

Poepie nuchter zelfs. To the point, geen getuttel daar hou ik van. Viel dat even mee. 

Wat een aardige man toch die psychiater. Zo, dat was mijn vuurdoop😊 

 

Een psychiater is een specialist

op het gebied van ons

denken, emoties en gedrag

 

Wat ben ik blij dat er überhaupt psychiaters zijn.

Een psychiater is een specialist op het gebied van de hersenen.

Ons denken, emoties en gedrag zijn zijn specialisme en maar goed ook. 

De andere facetten van ons brein -zenuwstelsel (hersenen, ruggenmerg en perifere zenuwen) en de spieren-

behoren tot het vakgebied van de neuroloog.

 

Ons brein is het meest complexe orgaan van ons lichaam. 

Ik heb groot respect voor artsen en therapeuten

die gepassioneerd studie doen naar dit

zo speciale, vernuftige orgaan.

 

Ik ben nog jaren onder behandeling gebleven van dr. van Nispen. Tot ongeveer 2007 zelfs.

Hij was een heel hartelijk mensenmens. 

Dit merkten wij bij ieder contact, maar vooral nog eens extra toen onze zoon geboren werd.

Onze toen 6-jarige dochter en 'grote zus' kreeg van dr. van Nispen persoonlijk een kaartje.

Speciaal aan haar gericht. Heel mooi! 

 

 

Tien jaar lang 1 vaste psychiater dat heb ik daarna niet meer meegemaakt. De ene na de andere arts las mijn dossier en deed vervolgens zijn best mij zo goed mogelijk te helpen. 

 

Ik zeg niet snel dat vroeger alles beter was, maar wat de zorg betreft hebben we heel wat ingeleverd.

Tijdens een opname bijvoorbeeld alleen al kwamen artsen in opleiding een verplichte coschap lopen van 5 weken.

Dit is gelukkig sinds 2018 afgeschaft.

Ik vind het beslist niet verkeerd tijdens de studie om een kijkje te krijgen op de afdeling psychiatrie, maar voor mij als patiënt was het altijd onrustig.

 

Ik heb ontzettend vaak nieuwe artsen gesproken. Psychiaters, arts assistenten en coassistenten wisselden vaak.

Soms zag ik ze zelfs maar 2 keer en dan zat er weer iemand anders achter het bureau.

 

Dan is het extra belangrijk duidelijk aan te geven hoe het met me gaat en te checken of de arts mijn dossier heeft doorgenomen en begrepen, voordat ons eerste gesprek begint. 

Als ik weet dat er een nieuwe arts is schrijf ik een paar puntjes op die ik zéker wil bespreken.

Voordat je het weet sta je namelijk buiten. Dan heb ik alles verteld wat allang in het dossier staat, maar niet wat voor mij zelf op dat moment het belangrijkste is.

 

Duidelijkheid in de spreekkamer is erg belangrijk.

De arts kan niet in mijn hoofd kijken en zal het moeten hebben van wat ik vertel. 

Uitleggen hoe je je voelt is sowieso lastig, laat staan aan een arts in zijn spreekkamer achter zijn bureau.

Psychiatrisch patiënt zijn betekent dus dat je je kwetsbaar durven op te stellen.

Je zult je gedachten en gevoelens op tafel moeten durven leggen, zodat de arts met je mee kan kijken (of zoeits🙃) wat er in je hoofd omgaat.

Mijn man gaat bij belangrijke gesprekken gelukkig altijd mee. Waar mijn hoofd dan wat minder scherp is houdt hij fijn het overzicht.

Ik zou  niet graag in de schoenen staan van een psychiater.

Ik weet van mezelf dat ik me altijd flinker voordoe dan dat ik me voel.

Pas als een gesprek wat langer duurt komt soms de ware pijn naar voren.

Ga er maar aan staan als arts.

 

Ik heb geleerd dat je zo goed mogelijk moet blijven meedenken als je dat kan.

Meedenken wil niet zeggen dat ik de wijsheid uithang, maar het gaat om mij. Blijven meedenken en vragen waarom de arts een bepaalde behandeling voorstelt geeft duidelijkheid.

Laat ik vooropstellen dat ik de kennis van de arts niet in twijfel trek! Zeker niet, maar meedenken vind ik belangrijk. Ook om eigen regie te blijven houden.

Blijven meedenken en vragen waarom een arts de keuze maakt voor bepaalde therapievorm of een medicijn vind ik belangrijk. 

Als ik ergens twijfels over heb of me zorgen maak is dit zéker niet bevorderlijk. Dus alles bespreekbaar maken en samen kijken hoe ik het beste geholpen kan worden.

Me bijvoorbeeld oriënteren in welke therapievormen er zijn en wat misschien passend kan zijn.

Tegenwoordig is het ook niet meer vreemd om een belangrijk gesprek op te nemen met je telefoon. Ik vond dat eerst een raar idee, maar het is eigenlijk juist heel fijn.

 

Je kunt tegenwoordig gerust zeggen:

"Ik neem het gesprek liever even op,

want ik vind het

te belangrijk voor me."

Ik nam in Maastricht het eindgesprek met de klinisch psycholoog (conclusie van een second opinion) op en ik ben heel blij dat ik dit bewaard heb.

De arts heeft belangrijke dingen verteld die ik achteraf echt niet allemaal zou hebben onthouden.

Ik zal zéker niet ieder consult gaan opnemen, maar belangrijke gesprekken daar is het toch wel fijn voor.

Ga jij naar een psychiater of heb je een ander belangrijk gesprek doe dan wat voor jou fijn voelt, maar zorg in ieder geval dat je thuis nog weet er gezegd is. Dat geeft ook rust.

 

Goede communicatie met je arts is erg belangrijk.

Ook als je het ergens niet mee eens bent of er is iets niet helemaal duidelijk zeg dit dan meteen.

Onduidelijkheid geeft onrust en die heb je al genoeg😉😊

Je bent er allemaal met hetzelfde doel.  

Zorgen dat je weer lekker in je vel komt te zitten. 

 

Mijn positieve eerste ervaring met de psychiater is voor mij erg belangrijk geweest.

Dat heeft mijn angst voor het onbekende van de wereld van de psychiatrie meteen weggenomen 😊

 

Het heeft de psychiatrie voor mij een heel ander beeld gegeven dan dat ik er eerder van had. 

Geen geitenwollen sokken in sandalen en geen zweverige praat.

Juist een deskundig iemand die er voor me is als ik zélf 'wazig' ben of het 'niet helder zie'😊

 

Heb jij een drempel ooit een psycholoog in te schakelen als je het gevoel hebt vast te lopen?

Je hersenen zijn het meest bepalende orgaan van je lichaam. Ze regelen álles in je lichaam en tegelijk ook nog eens je gedachten en emoties en gedrag. Onvoorstelbaar knap.

Dus weg met de drempel en zorg goed voor jezelf én je hersenen.

 

Verschil tussen psycholoog, psychotherapeut en psychiater:

 

Ik schrijf hier over een psychiater, maar ik kwam ook bij een psychotherapeut

Er bestaat nog vaak verwarring over wat het verschil is tussen psycholoog, psychotherapeut en psychiater.

 

Het grote verschil is dat een psycholoog en psychotherapeut geen medicijnen mag voorschrijven. 

Dat doet een psychiater.

Een psychiater kijkt welke behandeling nodig kan zijn en voor evt. therapie kom je vervolgens bij bijvoorbeeld een

psycholoog of psychotherapeut.

 

Op de site van INDEED   (ja toevallig hebben zij het duidelijk omschreven😉)  vond ik hier mooie uitleg over.

 

Naar een psycholoog ga je over het algemeen met problemen

die recent ontstaan zijn, soms met een aanwijsbare oorzaak.

Je behandeling zal, meestal, kortdurend zijn.

Een psycholoog behandelt vaak eenvoudigere casussen dan een psychotherapeut.

 

De psychotherapeut kan je helpen met problemen die niet zomaar even opgelost kunnen worden.

 

 

Ik heb zelf vooral contact met psychiaters maar geregeld ook met een psychotherapeut voor verschillende soorten therapie.

Ook heb ik contact met de ambulant werkende hulpverlener die al jaren wekelijks bij mij thuis komt.

Hierover in mijn volgende blogpost.

 

Tijdens opnames kwam ik ook bij vaktherapeuten. Weer wat anders😉

Er zijn nog verschillende andere disciplines binnen de geestelijke gezondheidszorg.

Wil je hierover eenvoudige uitleg bezoek dan bijvoorbeeld deze site van PSYCHOSENET

 

Over de verschillende therapievormen bij psychotherapeuten die ikzelf gehad heb schrijf ik later in mijn blog.