leesduur 13 min.

 "Och God, och God!"

Wat nú dan ??? Wat heeft God met deze post te maken heeft..?

Mijn tweede en gelukkig laatste psychose omschrijf ik hier:

Zoals ik schreef in mijn eerste blog kon ik nadat ik hersteld was van de psychose in Griekenland gelukkig mijn werk als dokterassistente weer oppakken en leerde ik een half jaar later mijn man kennen.

We trouwden in 1995 en in 1997 werd onze dochter geboren. Ik was toen 28.

Na een nogal zware bevalling was ik vrij snel flink actief. Ondanks dat ik na de bevalling eigenlijk nog rustig aan moest herstellen.

Ik had mijn pijpje leeg, maar Ik wilde alles perfect doen.

Ik hield ons dochtertje nauwlettend in de gaten. Ik was continu alert.

Ik was kapot moe, maar elke moeder is toch moe? Niet zeuren dus, en door. Hup ons hummeltje verzorgen, huishouden tip top en naar buiten. Wandelen en gelukkig zijn.

Waarom noem ik dat laatste? 

Ik was helemaal niet gelukkig. Ik was gejaagd en vreselijk moe.

Alsof een motortje mij zo hard aandreef dat ik het tempo nog maar net kon bijhouden. Ik liep heel wat kilometers per dag. Dan was onze kleine meid rustig al was ze helemaal geen 'moeilijke baby' maar juist een tevreden kindje. Kraamvisite kwam in de middag én in de avond.

Kon best vond ik... Maar gaandeweg raakte ik compleet uitgeput.

Ondertussen waren er van alle kanten helpende handjes.

Er was zelfs een schema opgesteld om continu oppas te hebben. Niet eens zozeer oppas voor ons dochtertje, maar voor mijzelf!

Om me zoveel mogelijk rust te laten nemen. Alles werd van me overgenomen. De huishouding. Het koken. En zelfs de complete verzorging van ons dochtertje, maar het mocht uiteindelijk niet baten. Na 3 maanden kon ik nog geen glas water meer optillen.

Ik wilde niet thuis weg van Rob en ons dochtertje.

Ik heb eindeloos geknokt tegen een postnatale depressie.

Niet handig achteraf, maar ik wist toen niet beter dan dat 'schop onder de kont en hup' het beste was bij depressies.

Meteen rust nemen was beter geweest, maar ik was al te snel te ver over mijn toeren.

Onze huisarts verwees ons naar een psychiater die na een paar weken uiteindelijk een opname regelde.

"kom maar een tijdje bij ons logeren Claudy je hebt hard genoeg je best gedaan, dan kun je bijkomen. Dit gaat duidelijk niet meer."

Afscheid nemen:

Tranen met tuiten door uitputting en machteloosheid. Het voelde als falen. Dit was heftig maar ik wist ook dat het niet meer kon zo.

De dag van de opname :

De ochtend van de bewuste dag brachten we ons hummeltje naar mijn ouders waar mijn eigen wiegje voor haar klaarstond.
Zij zouden voor haar zorgen nu ik van huis zou zijn. Voor mijn man betekende het dat hij iedere dag op 2 adresjes langs ging voordat hij in een leeg huis zou komen.
Na zijn werk naar het ziekenhuis én naar ons kleintje bij mijn ouders. Alles was ook voor hem enorm zwaar! Op een andere manier, maar ik denk niet minder zwaar dan dat het voor mij was.

Om een uur of 10 kwamen we op de PAAZ afdeling (Psychiatrisch Afdeling Algemeen Ziekenhuis) waar mijn man me vervolgens achter moest laten in een klein kamertje met bed en bureau. Kale witte muren en een felle lamp aan het plafond. Kil dus.

Ik vond het afscheid super eng. Ik was nooit langer dan 2 weken van huis geweest. Dat was voor mijn vakantie in Griekenland, maar ik zou dit geen vakantie willen noemen. Voorlopig zou ik hier nog moeten blijven.

"Laat me hier niet alleen", zei ik.
Maar ik wist dat dit het ook voor mijn man alleen maar erger zou maken dus ik besloot me flink te houden en na een stevige knuffel moest hij helaas gaan en ik schoof aan bij de lunch. Bij de gekken...

Maar dat viel me gelukkig enorm mee!
Aan een paar mensen van de ongeveer 10 was enigszins 'iets te zien'😊. Ze waren hooguit wat trager, terwijl een ander juist ontzettend druk was. Verder zat iedereen gewoon gezellig te kletsen. 

Ik niet, ik kletste niet ik was muisstil en moest me erg concentreren op mijn boterham. Verschillende keren stootte ik mijn vork tegen mijn wang. Daarbij eet ik trouwens nóóit mijn boterham met mes en vork.🙃 Tja waarom makkelijk als het moeilijk kan? Ik weet het niet maar álles was moeilijk. 

Het zal toch niet wéér.....?!

De dag na de opname merkte ik dat ik sterker reuk had en ik zag wazig. Het leek alsof ik in een tunnel zat.

Alles klonk hol en van veraf. Ik werd er erg achterdochtig van en bang. Achteraf gezien was ik toen al psychotisch aan het worden.

Ik probeerde angstvallig alles op een rijtje te houden, maar dat lukte op de duur niet meer.

Ik begon mijn verstand te verliezen. Het zal toch niet weer....😮

Mijn hoofd maakte vervolgens een soort van kortsluiting en ik raakte prompt weer in een erg heftige psychose.

Weer raakte ik totaal de grip kwijt op de realiteit. 

En weer was aan de buitenkant mijn nachtmerrie niet te zien. Weer alleen angst. 

In mijn zieke hoofd voelde ik een enorme dreiging.

God zelf fluisterde mij in dat ik totaal niets waard was en als ik niet in hem geloofde dat ik het dan niet waard was zelfs maar te leven.

Dit werd erg extreem. Ik werd tot op mijn knieën gedwongen en gekleineerd door een soort oppermacht. 

Ik dreigde dood te gaan als ik niet genoeg zou geloven? Dan zou ik naar de hemel gaan en nooit meer terugkomen.... Dood. Klaar.

Hoe het kan dat ik dit nog weet? Staat in mijn oude dagboeken ik heb het toen meteen van me afgeschreven.

Hoe dan ook ik kon het niet alleen besefte ik in mijn gedachte. Naar de hemel wilde ik zéker niet. Ik riep om mijn man.

Hij zat aan mijn bed maar zei heel gedurfd: "Claudy je kunt alles van me vragen maar dit gaat me echt te ver.

Als god zó echt is laat hij je zo snel mogelijk met rust.

De arts was erbij en langzaam ontstond er meer contact met de 'buitenwereld'.

Ik had daarna nog veel last van hallucinaties en wanen.

Hallucinaties en wanen verschillen van elkaar. Bij hallucinaties meen je echt dingen te zien, terwijl je bij wanen alleen denkt dat er wat is.

Ik hallucineerde dat ik spijkers at net als Pippi Langkous.  

Ook had ik een waan waarin ik er van overtuigd dat er een militair bataljon naar me op weg was.

Ik durfde gelukkig ondanks de angst de verpleging op te zoeken die nachtdienst had.

Fluisterend zei ik dat een groep militairen onderweg was en dat ze er bijna waren. Fluisterend ook liep een verpleegkundige mee naar mijn kamer.

Heel voorzichtig keken we of de militairen waren weggelopen en dus het gevaar geweken was. Echt bizar.

Hadden die verpleegkundigen anders gereageerd dan was ik beslist helemaal doorgedraaid zo sterk is een waanbeeld. Ontzettend beangstigend.

Er was nog steeds een depressie gaande, maar ik probeerde me zo goed mogelijk staande te houden.

Ik stond 's ochtends altijd op. Ik startte de dag met mijn dagboekje en wenste mezelf een goede dag. 

Ik sleepte me vervolgens naar de therapieën, want dat bood structuur. Te streng voor mezelf zei de verpleging, maar ik wilde zo graag naar huis.

Maar ik moest weer stabiel leren lopen aan de arm van mijn man en de vepleging. Ook het praten was moeilijk.

Mijn zelfvertrouwen was in mijn psychotische toestand totaal afgebrokkeld.

Ik huilde zelfs dat ik mijn béd niet zelf op kon verschonen😮. "help me alsjeblieft..."

Gelukkig zei de verpleegkundige dat hij wel zou komen helpen als bleek dat het echt niet lukte.

Natuurlijk lukte dat. Weer een stapje in de goede richting. Van daaruit het kon ik opbouwen.

Ik heb weer leren schrijven, fatsoenlijk woorden en zinnen spreken etc.

Iedere dag een wolkje tekst van de Donald Duck lezen en overschrijven voelde als een overwinning.

Ik kleurde nijntjes uit het Nijntje voorleesboek. Ik heb nog nooit iemand gesproken die zei dat het wel meevalt zo'n psychose.

Ik vond het in ieder geval echt vreselijk. 

Het was de 4e week van de opname (3 weken na de psychose) toen ik ons dochtertje voor het eerst de fles gaf.🎈

Geweldig! Daarna was ik uitgeput, maar het was weer een stap in de goede richting.

Ondertussen had de arts zorgen om de binding tussen mij en ons dochtertje.

We besloten dat ook zij naar de afdeling zou komen 'logeren'.

Ik wilde wél dat er een slot op mijn kamerdeur kwam. Ik wist hoe 'gek' ik zelf was geweest.

Wat ik beslist niet wilde was dat iemand op de kamer kwam, terwijl ons mupke haar middagdutje deed.

Ikzelf volgde de therapieën en zorgde voor ons kindje. 

Dit hebben we ongeveer 4 weken gedaan. Iedere vrijdag en zondagavond volksverhuizing.

Wandelwagen, het badje, speeldeken etc. etc.

Alles wat een baby nodig heeft om te 'logeren'. Het kinderbed werd van de kinderafdeling geleend.

Iedere vrijdag gingen we naar huis maar op zondag ook weer terug naar de afdeling. 

Naar huis, heerlijk!

De opname zou uiteindelijk 3 maanden duren.

De eerste 3 weken was ik zo slecht dat ik niet eens in de weekenden naar huis kon.

Toen ik uiteindelijk weer naar huis kon voelde me een stuk beter. Het heeft dus zin gehad deze periode, maar het was zwaar geweest.

Bij het naar huis gaan was ons dochtertje een half jaar. Van deze tijd heb ik het grootste gedeelte dus gemist.

Het waren indrukwekkende maanden geweest, maar ik kon weer naar huis en kon daar verder herstellen.

Weer leren vertrouwen op een hoofd wat me compleet in de steek had gelaten.

Het was ook nog een heel proces om mijn structuur terug te vinden.

Maar....nu kon ik moeder zijn zoals ik me dat had voorgesteld hoe het zou zijn.

Dit is dus mijn eerste ervaring ook geweest met de opnamekliniek en ik kan gelukkig zeggen dat deze ervaring tóch positief is geweest.