leesduur 20 min.

Uitersten:

Nondeknetter, wat kan het leven je meenemen in uitersten!

Mijn blog laat dit al een tijdje zien.

De aandoening manisch depressiviteit kenmerkt zich sowieso al door toppen en dalen in stemmingen. Uitersten.

Het lijkt wel een rode draad in mijn leven te moeten zijn dat 'op en neer gedoe'.

Deze blogpost bevat wederom een heftige switch in de verhaallijn van mijn leven.🥹

Ik startte mijn blog in december 2022 en het zou gaan over de toppen en dalen in mijn leven die ik toen al 30 jaar ervaarde door mijn kwetsbaarheid, mijn bipolaire stoornis. Uitersten...

Al 30 jaar kreeg ik maar geen balans in mijn stemmingen, wat ik ook deed. Medicatie, gesprekstherapie, leefregels voor structuur, het mocht allemaal niet baten hoe goed ik ook mijn best deed.

Ondertussen werd mijn blog echter meer dan mijn verhaal over leven met...

Het werd ook een blog met mijn verhaal over leven vanuit 85% bedlegerig zijn door tevens lichamelijke beperkingen na mijn covid infectie.

Na 2.5 jaar stilstand echter, waarin ik zelfs het leven deze keer niet meer zag zitten, wijzigde vorig voorjaar dus wederom mijn leven enorm!

Van bijna dood (want zo erg was het in december 2021) naar een 'fenix uit de as' in 2023 zou je kunnen zeggen.

Uitersten... 😊

Het was een overdonderende metamorfose die niemand meer verwachtte. Best heftig ook voor mezelf.

Nu ik terugkijk op deze jaren van zo vreselijk buiten spel te hebben gestaan durf ik te concluderen dat juist deze stilstand mijn lijf en mijn hele zenuwstelsel/stressysteem eigenlijk alleen maar goed heeft gedaan.

Het leidde tot een soort reset. Ik kwam eigenlijk in een complete ´herstelstand´. 'Terug naar de fabrieksinstellingen'😉.

Ik bereikte eindelijk rust in mijn hele lijf én hoofd! Dat is er nog steeds zo en dat is zó fijn😉!

Het was eng om totaal in de overgave te moeten gaan uiteindelijk en 'naar binnen te keren' maar mijn pijnen in mijn lichaam dwongen me uiteindelijk mijn ´psychische pijnen´ aan te kijken.

Mijn lichaam liet me voelen wat het me eigenlijk al jaren lang wilde zeggen.

Dat wat mijn zwaarste, meest eenzame periode van mijn leven was werd uiteindelijk ... mijn redding!

Tijdens het schrijven ontstond dus ineens die prachtige switch in de verhaallijn!🙏🎈

Van het ene uiterste naar het andere, maar met een innerlijke rust die ik eerder niet kende.

Ik leerde in een korte tijd zo enorm veel dat is niet normaal. Over het brein, ons onbewuste geheugen, het zenuwstelsel en stressysteem, ademhaling, balans, voeding en nog zoveel meer. Over neuroplasticiteit, epigenetica, quantumfysica, bewustzijn, traumaheling, noem maar op.

En zélfs spiritualiteit! Dat wat ik juist zo uit de weg ging na mijn psychoses.

-Zoek het maar uit met je geloof, ik doe niet meer mee-, dacht ik na de tweede psychose. Ik had het er helemaal mee gehad ik was me kapot geschrokken van die o zo goede 'God de vader'.

Ik koppelde spiritualiteit toentertijd aan het geloof en je hebt kunnen lezen hoe groot dit een rol speelde in de beleving van mijn twee psychoses. Ik was er gewoonweg vreselijk bang van. Jaren lang hield die angst me in zijn greep, gedeeltelijk onbewust.

Maar spiritualiteit hoeft niets vervelends te zijn weet ik nu. Ik zal daar nog wel eens iets over schrijven want dat is een speciaal verhaal.

Nu is het in ieder geval mijn vijfde poot onder de tafel😉

Ik schakel nu regelmatig hulp in van het 'universum' en het heeft me tot dusver al vaak geholpen😊

De zoektocht die ik doorliep en de dingen die ik erbij leerde om tóch totaal in het nú te durven zijn en uiteindelijk daar zelfs balans te creëren door innerlijk tot rust te komen wil ik graag met jullie delen. 

Echter.... Nét nu ik eindelijk toe ben aan het omschrijven van de stappen die ik doorliep verandert wederom mijn verhaallijn... 😊😟 

Ik schreef eerder al -het leven zal beslist nog uitdagingen geven, want dat is wat het Leven doet-

Dat had ik misschien beter niet kunnen schrijven?🤔

Net nu ik vól leerde vertrouwen op het Leven en enorm geniet van mijn met zorg nieuwe aangelegde breinpaden (neuroplasticiteit😉) op mijn 'breinlandschap in wording', sta ik voor een nieuwe uitdaging.

Hier volgt helaas wéér een wisseling in mijn verhaallijn!😲😟

Jaarlijks maak ik borstfoto´s, want mijn moeder was nog geen 40 toen ze borstkanker kreeg.

Begin april kreeg ik naar aanleiding van een verdachte uitslag van die jaarlijkse borstfoto een punctie waarbij de arts al metéén zag dat het er niet goed uitzag!😟

Terwijl ze met het echo apparaat wilde kijken om de punctie te nemen zag ze het al...

"Dit ziet er niet goed uit Claudy".

Húh??? Húúúh!!!!!😲

Nee, nee, wacht effe!!!! Dit is de foute film kan ik nog weg...?! 

Intens verdrietig en machteloos hoor ik mezelf zeggen: "ooooooo.... Ik heb nét mijn léven terug.....!"

Vervolgens gleed ik weg in een diepe zucht en een huilbui. Wat een verdriet. Hoe kón dit!

De arts liet me gelukkig even, want jeetje dit was wel héél heftig.

Die middag maakten we nog een MRI en een dag later hadden ze genoeg gegevens en bleek het echt borstkanker.

Een week later hoorden we dat het een 'nutte variant' triple negatief graad 3 betreft.

Een soort die door de afwezigheid van drie receptoren niet behandeld kan worden met doelgerichte medicijnen.

Ik moest meteen starten met chemo. 5 maanden en dan een borstsparende operatie opgevolgd door bestralingen. Een compleet pakketje.

Vanaf dan is er meteen geen weg meer terug. Alleen maar een weg vooruit. Maar hoe?

Op die weg lag ineens een belachelijk grote, hoge, massieve berg. Een nieuwe uitdaging en niet zo'n kleine ook!

Voor het eerst in mijn leven dacht ik, "waarom ik"?

Waarom krijg ik nu ook nog borstkanker had ik nog niet genoeg lessen geleerd? Ik snapte het even niet.

Toch zakte de grond niet onder me vandaan. Ik voelde een stabiliteit die ik zelfs eerder nooit zo sterk had gevoeld.

Dit komt goed! Kán niet anders!

Ik ben niet voor niets vanuit zo diep gekomen. Ik ga door zoals ik al bezig was en neem het moment per moment zoals ik dat al ruim een jaar doe. En zo is het.

Maar hoe stevig is die stabiliteit ondertussen? Ik ben nog geen jaar in herstel...🤔

Wel iets om in de gaten te houden natuurlijk. Mijn herstel was intensief en het gaf zijn vruchten al af, maar toch...

Dit is gene kattenpis. 

Gelukkig is er vanuit oncologie ook psychische ondersteuning en deze week hadden we een prettig gesprek met een psychologe die zich al goed verdiept had in de 'ziekte carrière' die achter me ligt. 😊

Maar ik mag ook best steunen op het stevige fundament dat ik het laatste jaar zo zorgvuldig heb weten op te bouwen.

Ik heb hard gewerkt het afgelopen jaar. Die klus is niet voor niets geweest.

Ik mag gerust op al mijn kennis vertrouwen.

Alles wat ik het afgelopen jaar leerde en het intensieve, helende werk dat ik ondertussen gedaan heb heeft me gebracht dat ik nu mentaal sterk aan de start sta van deze flinke uitdaging.

Herstel van borstkanker.

Jeetje, ik heb hier zó geen zin in😟! Understatement natuurlijk.

Geen reis naar Portugal dus helaas en dat was wel een flinke teleurstelling.

Toen ik echter hoorde dat onze dochter meteen naar ons toe kwam was het goed.

Ze is meteen gekomen en is 5 weken bij ons geweest en dat was heel fijn!

Afgelopen weekend zwaaiden we haar uit, ze is weer terug naar Portugal waar ze woont. Ik ben enorm dankbaar voor de weken samen.

Heftige weken waren het waarin we gelukkig vorige week maandag het goede nieuws kregen dat de bloeduitslagen en de botscan geen uitzaaiingen lieten zien! Maar het was ook vorige week dat ik in 1 dag prompt mijn haren verloor. Best extreem. In 1 dag ploep, kaal!

Dat doet wat met me dat vind ik heel lastig.

Momenteel heb ik 2 sessies chemo gehad en ik ben haast niet misselijk en slaap goed. Dat vind ik ontzettend fijn.

Het put wel erg uit zo'n chemo, maar daar leef ik dan maar naar. Veel me-time en meditatie doet goed. Lief zijn voor mezelf.

Dat heb ik gelukkig eindelijk geleerd.😉

Ik weet allang dat genieten ook in héle kleine dingen kan zitten, dus dat moet dan maar weer even zo.

Dat mijn wereldje net weer open ging en nu weer kleiner wordt is wel heftig en verdrietig, maar het komt goed daar ben ik van overtuigd.

Ik heb me meteen voorgenomen me niet meer te flink te houden en zeg nu maar wat vaker "red me maar" in plaats van "maak je over mij maar geen zorgen, ik red me wel" (Waarna ik dan altijd dapper verder sjouwde met mijn zware rugzak van de firma De-Pres-sie😊)

Laat dit een tip voor je zijn als jij het momenteel zwaar hebt in je leven.

Deel je zorgen en laat alle hulp toe. Dat scheelt enorm.

Het verdriet, vlagen van angst en de boosheid die daar zéker ook bij komen kijken mogen er nu zijn.

Juist emoties de kans geven vrij te stromen zorgt dat ik mij nu zo stabiel voel. En ik maar altijd denken als ik de controle maar houd dan kan me niets gebeuren.... Emoties zijn energie en energie moet vrij stromen anders gaat het klieren!

Gelukkig merk ik nu haarfijn ieder signaal op dat mijn lichaam me geeft als ergens iets niet juist of veilig voelt. Ik ga hier niet meer aan voorbij en dat zorgt dat ik na een flinke huilbui zomaar oprecht dankbaar en gelukkig sta te zingen onder de douche😀🎶

Apropos over zingen onder de douche...

Even iets heel moois tussendoor... Mijn zangstem kwam sinds een aantal weken weer steeds meer terug! Na 30 jaar!!!

Dat was echt emotioneel kan ik je vertellen! Een oude liefde kwam terug. Een belangrijk stuk van mijn zijn!❤️🎶

Blijkbaar was mijn zangstem compleet ondergesneeuwd door vastzittende emoties of zo, maar steeds vaker kon ik weer wat zingen! 

Ik ontdekte 'toevallig' ook via een random playlist de liedjes van Anna Fernhout en zij bleek een opleiding stembevrijding te hebben in Amsterdam. Ik zou daar afgelopen maandag naartoe zijn geweest, maar ook dat ging dus niet door😟.

Komt nog wel. Dan zou de cirkel pas echt rond zijn😉🎈🙏🎶

Eerst deze hobbel dan maar...😟😊

Ik deel hier een nummer van Anna. Haar muziek helpt mijn momenteel vaak als ik er even doorheen zit.

De toekomst:

Ik ben sinds mijn rTMS behandeling in 2021 en vooral sinds mijn

herstel in 2023 nog dagelijks enórm dankbaar

dat ik er überháubt ben en dit is

door deze diagnose gelukkig totaal niet veranderd.

Maar ja, dit is wéér even een ander uiterste. 

Laat dit alsjeblieft de laatste grote hobbel zijn. Daarna word ik gezond en wel 126....? Deal!😉

Deze hobbel zag ik natuurlijk niet aankomen ik vond dat ik net een prachtig verhaal aan 't schrijven was met een indrukwekkende 'Happy ending' en dan komt dit op mijn pad! Heel heftig natuurlijk.

Ik heb echter meteen geschakeld!

Ik ga dit overleven! Geen twijfel! Ik heb hier nog veel teveel te doen en dat wordt nu dus niet meer uitgesteld!

Ik merkte dat ik de laatste tijd een beetje huiverig was mijn verhaal groot onder de aandacht te brengen.

Dat terwijl ik het juist heel belangrijk vind dat mijn verhaald gedeeld wordt als inspiratie voor iedereen die het mentaal zwaar heeft.

Maar ik krabbelde terug merkte ik en werd onzeker. 

Maar dat is nu meteen afgelopen.

Deze diagnose is voor mij een wake-up call!

-Ga jij eens vol in het leven staan dame! Geníet verdomme! Dit is geen generale repetitie dat wéét je toch verdorie?-

Wat maakt het uit wat mensen denken. Dat doen ze tóch wel.

"Je hebt een missie Claudy, maak daar werk van! Deel je verhaal!" Dit werd me zo sterk ingegeven dat ik ervan in de lach schoot.😊

Dus, hallo wereld hier ben ik dan.😊😀👋

Mijn kennis van het afgelopen jaar is te waardevol. Dus deel mijn verhaal gerust waar je denkt dat iemand er iets aan kan hebben.🙏

Mijn blog:

Vanaf nu zal mijn blog niet meer speciaal gaan over mijn verleden binnen de psychiatrie, maar juist over een toekomst.

(Heb je echter vragen over de psychiatrie stel ze me net zo goed gerust ik wil je heel graag helpen bij vragen als ik dat kan.)

Mijn blog zal vanaf nu gaan over wat ik persoonlijk deed om, zelfs al had ik al 30 jaar last van een bipolaire stoornis, een weg te vinden naar een stabiel leven.

Net voordat ik de indrukwekkende uitslag kanker kreeg was ik begonnen aan een blogpost over mijn opnames.

Meer dan 10 opnames tijdens de 30 jaar diagnose bipolair zorgden dat ik in totaal ruim 4 jaar van mijn gezin verwijderd was en dat is heel heftig.

Die zoektocht naar stabiliteit kan enorm eenzaam zijn en zwaar.

Ik hoop dat mijn blog (al is het maar 1 iemand) steun en handvatten kan bieden in de zoektocht naar wat meer stabiliteit en welzijn.

De weg terug naar je eigen stabiele basiskern. Geestelijk welzijn is zó ontzettend belangrijk!

Zorg dus dat jouw geestje zich goed voelt.😉

Durven hiervoor naar de stilte te gaan is stap 1. Deze stap kan je leven totaal veranderen zoals je hebt kunnen lezen.

Het is geen quickfix zeker niet, maar het kan.

Er kan nog zoveel meer dan medicatie en gesprekstherapie alleen. Je kunt (daarnaast) ook nog zoveel zélf doen.

In mijn blog zal ik schrijven over de stappen die ik persoonlijk doorliep.

Ik weet dat ieders verhaal en situatie anders is, maar ik hoop van harte dat mijn blog kan inspireren anders te kijken naar aandoeningen die onoplosbaar lijken vanuit onze westerse visie binnen de gezondheidszorg.

Mijn boek:

"En... mijn boek moet er komen!"

Ik schrijf eindelijk serieus aan mijn boek wat ik altijd maar uitstelde, omdat ik het niet echt durfde😀

Ik stel NIETS meer uit.😄 Ik hoop tijdens dit 55e levensjaar mijn boek in de winkels te krijgen.

Ondertussen zorg ik dat ik mijn lichaam in de herstel modus houd door het zo goed mogelijk vrij te houden van stress en angst. 

Zo kan het zelfhelend vermogen van het lichaam, dat ik activeerde tijdens de yoga nidra, het beste functioneren.

De chemo laat ik natuurlijk zijn werk doen als een 'helende smoothie'.😊

Mán wat ben ik met vlagen vreselijk boos en ook wel bang natuurlijk. Ik zeg nog steeds dat ik 126 word, maar wie weet dit zéker?

We weten immers niets zomaar zeker.

Soms vliegt het me simpelweg naar de keel die angst dat ik in tijdnood kom. 

Maar ik leerde dat emoties moeten kunnen stromen en dat doen ze dan ook maar. Vooral ook die angst. Hup uit mijn lichaam via een flinke huilbui. Whoesj😊

Dat maakt dat ik daarna weer gewoon verder kan. Genieten van al het moois dat ons leven ons te bieden heeft🙏😉

Zoveel mogelijk in het moment leven brengt me erg veel. Sinds mijn herstel vorig jaar stap ik op deze manier stapje voor stapje een nieuwe wereld in.

Ja een nieuwe wereld, dat kan! Ook nog na 54 jaar! Je kunt elk moment opnieuw beginnen!

Is alles maakbaar dan? Nee beslist niet alles (dat zie je ook wel aan zo´n uitslag als deze), maar wel héél veel. Meer dan je denkt.🎈

Als je eerst écht aandacht hebt voor wat niet lekker zit in je leven en blokkades opruimt komt er ruimte vrij om jouw eigen verhaal te schrijven.

Mijn landschap van nieuwe breinpaden was actief in wording en daar ga ik mee door.😉

Met lekker veel eenrichting paadjes naar geluk en ondertussen deel ik mijn ervaringen met jullie.

Dus... Tot gauw maar weer😉 

                                                                                                   Liefs,

Vanaf nu ga ik mijn verhaal actief delen.

Als alles meezit mag ik op mijn verjaardag 26 juni mijn verhaal delen in een online interview via Stichting emovere.

Ik ontdekte deze stichting toen ik al volop in herstel was. De online vragenuurtjes hebben mijzelf veel steun gegevens tijdens mijn herstel.

Nu kan ik iets terugdoen door ook mijn herstelverhaal te delen.

Mijn herstel heeft veel raakvlakken in de visie die zij delen over de mind body verbinding.

Ook komt mijn verhaal binnenkort op hun site te staan.