leesduur 13 min.

De opnamekliniek:

Bij de start van mijn blog beloofde ik jullie ook een inkijkje in de opnamekliniek.

Mijn verhaal kreeg echter snel na de start van mijn blog een verrassende positieve wending en er gebeurde in een paar jaar zoveel dat het  'inkijkje in de kliniek' erbij is ingeschoten.

Dus deze keer "welkom achter de deur" van DE OPNAME KLINIEK PSYCHIATRIE

Voor veel mensen is de psychiatrie nog wat raar en misschien ook wel een beetje eng zelfs.

De deur naar de psychiatrie is in ziekenhuizen zijn ook altijd gesloten.

Om meerdere redenen waaronder privacy voor de cliënten. Dat is begrijpelijk, maar dat de deuren zo gesloten zijn maakt ook dat het dus wat ´raar´ aan blijft voelen. 

Wat gebeurt er achter die deuren van zo'n kliniek? Geen mens die er immers iets van ziet.

Maar in deze post zet ik de deur even voor je OPEN.

Ik wil graag laten zien dat het eigenlijk zo raar daar helemaal niet is

achter de deur van de opnamekliniek:

Kom maar binnen.

WELKOM ACHTER DE VOORDEUR VAN...

opnamekliniek psychiatrie

De parallelle wereld noem ik de kliniek ook wel. De wereld die parallel loopt aan de 'normale wereld'. Een wereld in ieder geval waarvan ik zélf geen idee had voordat ik er in 1997 voor het eerst werd opgenomen.

Achter de gesloten deuren van de afdeling psychiatrie speelde zich een voor mij, mijn gezin, en voor veel mensen nog steeds, een 'andere' wereld af.

Voor mij toentertijd was het de wereld van de labiele mensen. Daar kwamen mensen die stemmen hoorden en je zomaar aan konden vliegen. Verwarde mensen...

Mensen die onberekenbaar zouden kunnen zijn. Best eng vond ik dat.

Voordat ik ermee in aanraking kwam wist ik niets van de psychiatrie In het algemeen.

Zelfs tijdens mijn opleiding tot doktersassistente was ons amper wat verteld over dit deel van de gezondheidszorg.

De wereld van de GGZ, de Geestelijke Gezondheidszorg.

Door de jaren heen had ik gehoopt dat de psychiatrie meer als 'normaal' zou worden gezien. Zoals de rest van het reguliere ziekenhuis.

Ons geestelijk welbevinden heeft immers rechtstreeks invloed op hoe de rest van ons lichaam functioneert.

Maar helaas is er nog altijd (ook in de visie van veel artsen) overwegend een strikte scheiding tussen lichaam en geest.

Dat mag écht anders vind ik. Daarom ook deze post.

De kliniek

De kliniek was gelukkig compléét anders dan ik me had kúnnen voorstellen!

Er waren mensen net als ik! Mensen die het net als ik simpelweg pokke lastig hadden!

Mensen die niet meer binnen de maatschappij konden functioneren puur omdat hun brein dat niet meer trok om welke reden dan ook.

Het viel me zó mee die eerste keer gelukkig!

Als er al een wereld is zonder 'ego profilering' dan is het wel de wereld van de psychiatrische kliniek. En ja dat is eigenlijk juist ook wel héél fijn!

Niet de verpleging of de artsen, maar

juist de 'gekken zelf' zijn de meest

authentieke mensen

die ik in mijn leven heb meegemaakt.

Dat was soms ontroerend zelfs. 

Daar kan iedereen uit de wereld buiten de kliniek nog wat van leren. Totaal kwetsbaar zijn, omdat het gewoonweg ook niet anders meer kan.

Dat laatste is intens triest natuurlijk.

Je bent in de opnamekliniek opgenomen juist omdat het niet meer mogelijk was je staande te houden aan de hand van je overlevingsmechanismen.

De maskers die we allemaal onbewust of bewust dragen om te functioneren binnen de maatschappij.

Deze zijn binnen de opname veel minder aanwezig. 

Mijn overlevingsstrategie om altijd maar door te gaan met mijn rug recht, kin omhoog en positief blijven lukte niet meer.

Mijn hoofd met zijn nare, intensieve gedachtenwereld had me te zeer in zijn greep gehad. Finaal gesloopt.

In de kliniek kon ik huilen soms zelfs met mijn hoofd op mijn armen liggend op tafel. Hangend, uitgeput, kapot. Daar mocht ik té moe zijn voor een glimlach zonder me te verontschuldigen.

Ik hoefde niets te bewijzen. Ik was zoals ik was op dat moment al was dat niet op z'n best, maar dat gold voor ons allemaal.

We hielpen elkaar er wel een beetje doorheen als dat kon. Samen een spelletje skip-bo in de avond deed vaak al wonderen.

Ieders ware gezicht wordt dan meer zichtbaar. Het maakt niet uit hoe je haar zit (al zorgde ik gelukkig altijd dat dat goed zat😁) maar ik wil maar zeggen dat doet er niet toe.

Het doet er vooral toe dat je je veilig voelt om binnen die setting tot rust te kunnen komen. Even bijtanken.

Er is door de jaren heen heel wat veranderd rondom opnames. In praktische zin alleen al. De eerste jaren werd er bijvoorbeeld volop gerookt in alle ruimtes. Echt super goor vond ik dat roken in de woonkamer die ook onze eetkamer was! Er was een 'niet-rokers ruimte' en dat was een klein kamertje met een aquarium, tafeltje en 2 stoelen.

Ik rookte niet dus zat ik vaak in de ´niet/rokers ruimte´. Lekker rustig ook wel, dus eigenlijk wel prima want ik had altijd erg last van overprikkeling.

Toch vond ik het ook wel goed dat het later juist werd omgedraaid. De rokersruimte werd gecreëerd. Fijn want in de psychiatrie wordt heel wat afgerookt en dit in een ruimte ook nog wordt gegeten was echt niet fijn. 

Mijn eerste opnames waren ook op gedeelde kamers met douches en toiletten op de gang.

Een vier persoons kamer -met een soort 'douchegordijn' ertussen- kwam vroeger nog voor, maar dat is nu compleet anders.

Hier een kort filmpje van mijn kamertje tijdens de laatste opname om het grote verschil aan te geven:

Mijn eerste opname had ik echter óók een soort VIP kamertje, want ik was te ziek om met meer mensen op een kamer te zijn.

Ik kon totaal geen prikkels meer verdragen.

Dus een kamertje met douche en toilet. 

Toen was dat speciaal nu is dat dus normaal.

De opname

𝐇𝐞𝐭 𝐢𝐬 𝐳𝐨𝐯𝐞𝐫....

𝟏𝟗𝟗𝟕 was mijn eerste...🥹

Na een tijdje wachten is er een opname plaats vrij voor me en verlaat ik mijn prille gezinnetje.

Vreselijk zwaar, maar het kon niet meer thuis. Ons dochtertje is dan 3 maanden.

We kwamen de ochtend van de opname op de afdeling en een vriendelijke verpleegkundige ontving ons hartelijk:

"Loopt u maar even mee dan doen we eerst even de intake..."

Met lood in de schoenen volg ik haar door de lange gang.

Met mijn man aan de ene kant en de weekendtas aan de andere neem ik plaats en vertel hoe ik mijn pijpje weer totaal leeg heb.

Het is me me niet gelukt het zelf te redden die postnatale depressie en daar baal ik enorm van. 

Verslagen vertel ik alles. Alles wordt genoteerd en ik krijg een persoonlijke Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige aangewezen die mijn eerste aanspreekpunt zal zijn tijdens mijn verblijf in de kliniek.

Nu word ik naar mijn kamertje gebracht. Een kleine kamer met bed, kast en tafeltje met stoel. Een VIP kamer want de rest slaapt, zoals ik al schreef, met meerdere op een kamer. Maar zo krijg ik eerst eens de nodige rust. Intens verdrietig voel ik me. 

"Ga nu eerst maar eens even tot rust komen Claudy en straks kijken we wel wat haalbaar is voor je", zegt de verpleegkundige, voordat ze mijn man en mij nog even alleen laat. Om afscheid te nemen.

En daar ben ik dan. Verslagen kijk ik dit kamertje rond. Dan even nog een heeeele dikke knuffel en een traan.

Sterk zijn Claudy denk ik, dit is voor hem ook zwaar.

Mijn man moet uiteindelijk naar huis. Hartverscheurend pijnlijk was dit dat weet ik nog wel al is het al zó lang geleden. De eerste keer psychiatrische kliniek.... Nu was ik officieel 'psychiatrisch patiënt'!

Maar ik deed dit voor ons deze opname.

Ik wilde zo snel mogelijk weer de oude worden en dat kon alleen nog maar hier in de afdeling psychiatrie van het ziekenhuis.

Ik zet het fotolijstje met mijn schatjes maar op het tafeltje.

Dit was in 1997 maar dat deed ik daarna elke opname. Een foto van mijn schatten❤️op mijn nachtkastje. Ik was nooit alleen er liep altijd een lijntje met mijn thuisfront.❤️

Gordijnen open, zon naar binnen en zo gauw als het kan komt er iets persoonlijks aan de muur.

Het zal een tijdje gaan duren en dan kan het maar beter zo fijn mogelijk voelen op mijn kamertje. Maar triest is het. Ja dat is het zéker.

Iedere opname eerst die intake en "dit is je kamer rust eerst maar eens uit. Op mijn bed neerploffend liet ik dan de voorafgaande periode aan me voorbijgaan.

"Laat los Claudy, laat dat knokken los" was telkens het advies van de verpleegkundigen en artsen.

Maar dat hield in dat ik de greep op mijn emoties moest loslaten??? Ik 'stierf' bij de gedachten alleen al!

Dan kon het gebeuren dat ik psychotisch werd!? Dat was echt mijn stellige overtuiging al die jaren. Mijn grootste angst! Nu weet ik wel beter...

Nou mooi niet, dat liet ik niet gebeuren! Dus zo probeerde ik ten alle tijden grip op mijn situatie te houden.

Ik zat verwikkeld in een copingmechanisme en wist niet hoe het anders kon.

Het voelde jaren lang als koorddansen.

Altijd weer verschoof ik als vanuit een drijvende schaal uit balans en gleed ik weer weg. Weg vanuit die fijne, stabiele basiskern die ik nu eindelijk gevonden heb, maar waar ik toen zo van verwijderd was geraakt. Of die ik misschien zelfs nooit ervaren hád.

Steeds weer dreef ik richting onrust of richting depressie. Nooit bleef ik eens een tijdje stabiel.

Een vriendin stuurde dit stukje ooit aan me door en jeetje wat enorm herkenbaar.

Ook voor mensen binnen de lotgenotengroep voor mensen met bipolaire stoornis petraetcetc was grote herkenning.

Het eerste weekend van een opname blijf je altijd op de afdeling, terwijl mensen die sterk genoeg zijn naar huis gaan en pas op zondagavond weer terugkomen. Zo krijg je dan de nodige rust.

Mijn opnames stelde ik altijd zo extreem uit dat het voor mij vaak weken duurde voordat ik ook weer eens een weekendje thuis kon zijn.

Ik kon dan vaak zo goed als niets meer als ik eenmaal in opname ging en hing de eerste weken als een verlept plantje in het revalidatie bad tijdens Psychomotorische therapie P.M.T.. Heel heftig was dat.

Hangend op een drijfstang met mijn tenen aan de grond, ik zie het nog voor me. Onvoorstelbaar hoe ver ik het altijd liet komen. Maar ik wilde nog thuis weg en dacht altijd dat ik het wel zou winnen van de depressie. Als ik maar positief bleef. Maar helaas zo werkt dat niet bij depressie.

In de overgave gaan en voelen wat er van binnen nog gevoeld wil worden. Maar dat durfde ik dus niet... Die angst voor de psychose....

De eerste weken kreeg ik dan een aangepast weekprogramma. 

Weekprogramma? Is het geen rustoord dan?

Nee dat is het beslist niet!

Binnen de kliniek is een strak schema met therapievormen.

Structuur is erg belangrijk en zo start je dus al snel aan een soort 'herstelprogramma'.

Elke week start met een weekopening waarin kort verteld wordt over het weekend en vooruit gekeken wordt naar de week in praktische zaken.

Elke dag start met een dagopening. "Hoe zit je erbij vandaag".

Tijdens opnames zag je bij mij altijd duidelijk dat er in mijn brein eerst totaal geen ruimte was voor bijvoorbeeld creatieve processen. Of bij P.M.T. was een spel met het overslaan van een ballon al mega heftig.

Mijn hoofd en lichaam werkten erg moeilijk samen. Ik kon amper nog mijn schoenen strikken.

Alsof de 'automatische piloot' stuk was.

Eerst was een hele simpele opdracht snel erg belastend. Een blad met een paar blokjes kleuren of een klein hartje boetseren was vreselijk intensief. 

Het onderstaande hart vormde ik in 2013 door per les steeds een dun laagje klei toe te voegen. Een les duurde een uur. 1 of hooguit 2 laagjes per uur😉💪

Zo kwam ik stapje voor stapje altijd wel weer uit mijn depressie. 

Nu is dit hart een massief hart dat stevig staat.

Letterlijk dus eigenlijk van hoofd naar hart zou je kunnen zeggen.

Al werd mijn uiteindelijke verbinding tussen hoofd en hart helaas pas jaren later weer hersteld.

Op een heel andere manier. 

In 2023 toen ik mezelf verloste van veel nog wat ik ONBEWUST al die jaren al met me meedroeg. Juist door emoties en emotionele pijn volledig toe te laten en te doorvoelen. Niet fijn, maar pas echt helend weet ik nu.  Hier te lezen.

Naat de vaktherapiën heb je een wekelijks consult bij de psychiater. Ook kan het zijn dat er een andere, persoonlijke therapievorm voor je wordt ingezet.

Een keer per week maak je zélf je kamer schoon en een keer per week ben je ingedeeld voor corvee.

Dat houdt in dat je voor de keukenwerkzaamheden zorgt.

Iedere ochtend tafels dekken en afruimen etc.

Als je ook nog visite ontvangt betekent het bij elkaar dus dat je week vol zit. Vaak zelfs voller nog dan thuis. 

Nee een opname in de psychiatrische kliniek is geen rustoord😉 maar hard werken met een hoofd dat sowieso al overuren draait.

Door de structuur die de opname biedt werd mijn hoofd wél geleidelijk aan rustiger.

Dat dan weer wel en daarvoor ben je er natuurlijk ook.

Een keer per maand is er een multi disciplinair overleg. 

Dan komen alle disciplines samen om te bespreken of het behandelplan goed is of bijgesteld moet worden. Of de medicatie aangepast moeten worden of niet etc.

Er wordt dan over je gepraat wat ik altijd lastig vond. Over mij niet met mij en ook mijn man was daar niet bij.

Wij kregen daarna de bevindingen.

Het team bestaat uit:

Psychiater en evt. psycholoog

Verpleegkundige

en de vaktherapeuten

En evt. een ambulante begeleider 

En met een beetje mazzel komt er dan uit het multi disciplinair overleg dat je met ontslag mag.

De psychiatrische kliniek zal een van de weinige plekken zijn waar ONTSLAGEN WORDEN GEVIERD 😁🎈

Mijn meest indrukwekkende herinnering uit de opnameperiodes:

De verbinding tussen de patiënten was vaak ontroerend mooi. Daar kan ik meerder dingen over schrijven, maar deze pik ik eer even uit.

Het was tijdens mijn laatste opname in 2018.

Ik was totaal kapot en vooral die ochtend in het najaar van 2018 toen ik in het weekend zelfs nog erger was ingestort dan ik al was.

Met een laatste druppel in mijn tank ging ik het weekend nog in, maar die maandag... Shocking gewoon hoe slecht het met je ging. 

How low can you go... Niet normaal. Echt heftig was dat toen.

Het ging echt niet meer en tóch sleepte ik me nog mee met de groep naar de muziektherapie. Als iets me altijd goed deed was het wel de muziek therapie.

Hiervoor moesten we een stukje verder op het terrein zijn. Ongeveer een halve kilometer.

Harold (Niet zijn echte naam), die iedere ochtend door een hel ging omdat hij altijd bij het wakker worden hallucineerde dat hij in

een bak met slangen😳 zijn weg naar de gang moest zien te vinden, had de meest heerlijke humor!

Iedere ochtend een bak krioelende slangen! Dat moet je je eens voorstellen, vreselijk toch! Maar ook Harold bleef positief! Altijd!

Echt onverbeterlijk heerlijk was zijn humor! Altijd weer kon hij ervoor zorgen dat ik echt dubbel sloeg zo sterk waren zijn grappen.

Terwijl we deze ochtend met ons groepje onderweg waren naar de muziektherapie had Harold weer zo'n prachtige opmerking en normaal zou ik werkelijk in een deuk hebben gelegen, maar deze keer zei ik "Nee Harold doe maar niet... IK KAN NIET EENS MEER LÁCHEN ZO KAPOT BEN IK" en huilend sjokte ik verder.

Ik kon niet meer.

Harold schrok. Zo zagen ze me nooit! Harold kwam meteen naast me lopen en sloeg spontaan zijn arm om me heen.

Wat een ontzettend lief gebaar was dit! Lotgenoten voelen als geen ander aan hoe zwaar het kan zijn.

"Ach....Kom maar maedje....Auch dit geit weer goodkomme det wetse."

Samen liepen we verder en ja het kwam goed....

Uiteindelijk zelfs meer dan goed😉

Dankjewel Harold! Dankjewel dappere lotgenootjes allemaal!

Dat is wat een opname ook wel speciaal maakt.

Weer naar huis.

Het was altijd weer enorm wennen thuis. Aan het huis zelf alleen al maar ook het mijn plek weer vinden binnen mijn gezin en mijn sociale omgeving. Het was steeds weer een flinke klus.

Weer bij mijn 'cluppie' thuis komen klinkt romantischer dan het is. Ja ik ging zéker super graag naar huis laat ik dat vooropstellen, maar makkelijk was dit echt niet altijd. Mijn schatten die het 3 maanden perfect hebben gedaan samen. Met ondersteuning van vrienden van ons, maar het lukte. Ook zij moesten weer wennen dat ik naar huis kwam.

Ik was altijd nog zwak in het begin en kwam uit een soort gestructureerde omgeving terug naar huis.

Dat was nooit makkelijk en een hele zoektocht iedere keer weer om in te voegen in hun draaiende systeem.

Maar ik was dan wél weer lekker in mijn eigen omgeving. Van daaruit stapje voor stapje is het altijd nog goed gekomen. Ik vond mijn plekkie wel weer.

Ik ben mega trots op mijn gezin dat wil ik hier zo graag even vermelden!

Kanjers zijn het stuk voor stuk.❤️

Ik hoop jullie een beetje goed te hebben 'rondgeleid'. Als er nog vragen zijn stel ze me gerust. 

Hartelijk bedankt voor het lezen van mijn blog

Heb je vragen stel ze me HIER gerust 

Voor nu pluk vooral jouw geluksmomentjes.

Liefs 😘,