Geschreven door Claudy Greijn

7 februari 2024

Stel je eens voor...

 

Stel je toch eens voor…

Dat je op je 21e ernstig ziek wordt.

Dat je de vanaf die tijd ruim 30 jaar lang hiermee worstelt om je leven zo goed en zo kwaad als het kan vorm te geven.

Stel je toch eens voor dat je na iedere terugval tóch weer opkrabbelt.

Dat je vervolgens trots je pad verder volgt, waarvan je denkt dat het jouw pad is.

Je weet niet anders of dit is hoe jouw leven hoort te gaan. Vallen en weer opstaan.

Niemand had je ooit gezegd dat het leven makkelijk zou zijn, toch?

Ja, maar dat het zo’n uitdaging zou zijn…?

Je denkt: ‘Is dit de bedoeling? Is dít waarvoor ik op de wereld ben gekomen’?

Deze vragen steken sterk de kop op als je na 30 jaar compleet uitgeschakeld in bed ligt.

Al ruim 2,5 jaar ben je nu 85% van de dag bedlegerig en vaak kun je niet meer dan naar het plafond liggen staren.

Dit zijn de dagen dat het Leven je dwingt naar binnen te keren.

Dit zijn de dagen waar je niet anders kunt dan voelen.

Je vraagt je af: wat gebeurt hier in Gods naam?!

Ben ik hiervoor op de wereld gekomen? 

Stel je voor dat je 126 wordt!

Jij bent van de eerste generatie mensen die 126 zouden kunnen worden, maar je bent nu pas 54!

Hoe moet dat nou! Vanuit bed? Neeeee! Hier gaat duidelijk iets fout!

Even ontstaat er paniek, maar dan...

Dan wordt het stil. Heel stil. In jou. Je kunt niet anders meer dan voelen.

Je brein is uitgeput. Je lijf doet pijn en voelt energetisch uitgewrongen tot de laatste druppel.

Is dit het dan? Gaat dan nu het kaarsje uit? Dat zal toch niet waar zijn?

Wacht even, geen paniek.

Je ligt op bed en speurt je binnenste af naar handvatten. Iets moet een teken zijn van wat hier misgaat. ‘Zeg het me… lichaam zeg het me, wat is er aan de hand daarbinnen.’

Maar het blijft stil.

Je ademt rustig in en laat jouw lijf langzaam volstromen met verse zuurstof. Ieder stukje van jou wil nieuwe, verse zuurstof lijkt het wel.

Langzaam laat je het gebeuren. Tot in de kleinste vezel komt je adem. Leven. Verse lucht.

Dan… Na een paar tellen adempauze laat je met een grote, moedeloze zucht je adem ook weer los.

En in dát moment…. Bij het loslaten van al jouw adem komt zomaar een ‘antwoord’.

Een heftig verdriet maakt zich in je los.

Vanuit je onderbuik golft en kronkelt een groot verdriet door jouw lijf en verlaat jouw lichaam in een huilbui groter dan je ooit hebt gehad.

Het is winter de deuren en ramen zijn dicht. Gelukkig maar, want het is een oerhuil lijkt het wel. Jeetje wat ís dit. En dat zat allemaal in jouw lijf?!

Een warm gevoel van opluchting vult je totaal. Omarmt je met een gevoel van liefde die je eerder niet kende. Hoe mooi is dit!

Je kan niet anders dan overstromen.

Je stroomt over van dankbaarheid, maar tegelijk ook van pure liefde en compassie.

Voor jou, en voor jouw kleine jij in jezelf.

Zij zat daar nog met zoveel angst en verdriet.

Binnen in je, maar jij wist het niet, je worstelde te hard door het leven. Overleven.

Al die jaren hield jouw ziekte je in een staat van overleven. Uiteindelijk raakte je zelfs compleet in een soort ‘freeze’ toestand die je leven zo tot stilstand had gebracht.

Nu je dat kleine popje in jou omarmde met jouw adem, liet ze haar tranen gaan.

Ze schokschouderde gewoonweg en liet alles vrij stromen. Al die angst. Al dat verdriet.

Het mocht er zijn. Eindelijk mocht het er zijn!

Huil maar kind ik ben er en ik ga nooit meer bij je weg, fluister je. Nooit meer.

Kom maar, we doen dit samen.

Al jouw angst om controle over jouw emoties te verliezen is omvergeblazen door deze golf van verdriet. Het verdriet dat jij schijnbaar door jouw ademhaling had losgewrikt.

Even was jouw angstvallige controle er niet en koos het verdriet zijn weg. Naar buiten. Uit jouw lijf. Weg als door een tunnel. Wwwoesj!

Stel je toch eens voor wat er gebeuren kan...

Als alle energie in je lichaam weer mag stromen. Als emoties weer vrij mogen bewegen!

Hoe zálig zou dat zijn, toch? Het zou een wereld van verschil maken.

Letterlijk.

Het zou betekenen dat je leven een tweede kans krijgt!

Dat je compleet opnieuw kunt starten zelfs! Hoe gaaf zou dat zijn!

Stel je dat eens voor… Wát een zaligheid!

 

En dan weer wordt het stil.

Maar nu vredig stil. Er is verwondering.

Wat is hier net gebeurd? Alles voelt zo anders nu.

Het lijkt wel alsof je een nieuwe wereld bent binnengestapt.

Een wereld die je ként… of toch niet?

Deze omgeving ziet er hetzelfde uit, maar toch lijkt alles... veranderd?

Jij bent zélf veranderd… of toch niet?

Je staat ineens in die wereld waar je altijd al had willen zijn, maar die je door jouw ziekte nooit zag! Nooit kón zien.

Eindelijk daar ben je dan!

Na ruim 30 jaar! Het voelt zo maf dat je zelfs wat onwennig om je heen kijkt.

Zou je dan na al die tijd alsnog op jouw ware pad terecht gekomen zijn? Hier? Nu?

Zou het zijn dat je vanaf nu een pad mag lopen waarop het wél lekker leven is?

Waar worstelen niet nodig is en waarop blijkt dat het Leven er vóór jou is?

Hoe gaaf zou dat zijn!

Met al die kennis die je tot dusver in het leven hebt opgedaan, stap jij op jouw tijdlijn van het heden. Dit moment. Nu.

Vanaf hier mag jouw pad zich verder ontvouwen als een ‘gezonde jij’ met meer mogelijkheden dan jij ooit gekend hebt.

Wat als vanaf nu álles mogelijk is? Stel je dat eens voor…

Aarzelend zet je dan je eerste stapjes. Alsof je voor het eerst met het puntje van je schoen een nieuwe wereld binnen stapt.

Je tikt de grond aan met een teen en dan een voet en … het klópt!

Je zakt niet weg in het eindeloze niets!

Dit is écht! Dit is jouw pad! Wauw! Hoe vet is dat! Eng ook wel een beetje, maar vooral mega vet!

Wat een gelukzalig gevoel is dit!

Werkelijk waanzinnig!

Je hart opent zich steeds meer totaal voor dit Leven. Jouw Leven! Hallelujah! Dankjewel!

En je huilt en je trilt en je shaket over heel je lijf! Je leeft!

Ja! Je lééft écht!

En voorlopig zul je dat blijven doen.

Op naar de 126!

Stel je dat toch eens voor.

Dat deed ik. Ik stelde het me voor.

Dat deed ik al terwijl ik na die 30 jaar ziek zijn 85 % van de tijd op bed lag.

Met mijn fantasie maakte ik van de zwaarste, meest uitzichtloze minuten, fijne minuten.

Levendig zag ik hoe mijn leven eruit zou zien als ik wél kon functioneren.

Als mijn lijf niet ziek maar vol energie zou zijn, wat dan…?

En wat als ik een brein had dat alles kon leren wat ik maar wilde. Onbegrensd.

Hoe zou mijn leven zijn als ik schrijfster was. Als mijn eerste bestseller uitkwam en ik lezingen gaf over

“hoe maak jij je dromen waar”?

 

Stel je dat toch eens voor.

Droom groot! Doe het vooral!

En dan nóg groter!

Wat als álles kan?

 

Doen! Doe dat vooral! Want je weet maar nooit, toch?

 

 

Liefs,