leesduur 7 minuten

Dertig jaar in 7 minuten...

Al sinds mijn 23e speelt manisch depressiviteit (ook wel bipolaire stoornis)  een rol.

Het is niet altijd duidelijk wat de ziekte veroorzaakt. Erfelijke factoren spelen een rol. Maar dat bepaalt niet meteen of je de ziekte krijgt.

Dit hangt ook o.a. af van wat je meemaakt.

In mijn geval stierven toen ik 12 jaar was binnen een jaar twee neefjes en een zoontje van hele goede vrienden van ons op hele jonge leeftijd. Heel heftig. Ze stierven alle drie compleet onverwacht op de leeftijd van 10 maanden, 5 jaar en 17 jaar.

Twee van hen aan een ongeval en het zoontje van onze vrienden aan wiegendood.

5 jaar later sloeg opnieuw het noodlot toe in onze familie en overleed een neefje aan wiegendood.

Hij mocht maar 2 maanden oud worden.

Heel schokkend allemaal natuurlijk. Ik ben nog jaren bang geweest dat er als er een feest aan zat te komen de telefoon wel weer zou gaan voor heftig nieuws.

Of het echt de trigger is geweest voor mijn manisch depressiviteit weet ik niet, dat kan niemand met zekerheid zeggen. Maar het was wél veel leed in een korte tijd. "Het hoort bij het leven" zeiden mijn ouders.

Dat ik me daar echter niet ik kon vinden maakte het voor mij erg lastig. 

Thuis was er geen plaats voor emoties en dus kropte ik het maar op.

Wat moest ik anders.

Door dit alles had ik een nogal onzekere basis gelegd. Omgaan met boosheid en verdriet bleef ik lastig vinden.

Ik werd kwetsbaar voor de ziekte die zich daarna ontwikkeld heeft. Manisch depressiviteit. 

Mijn eerste duidelijke klachten begonnen in 1992 tijdens een reis in Griekenland. In eerste instantie was er niks aan de hand. Ik heb twee heerlijke weken gehad. Tot de laatste dag.

Ik kreeg een psychose. Deze ervaring staat zo sterk in mijn geheugen gegrift dat ik nog goed weet wat mij toen overkomen is.

Mijn hoofd liet me finaal in de steek en dat was een vreselijk eng gevoel. Ik zal het nog wel eens uitgebreider beschrijven in een volgende blogpost.

Mijn huisarts en later ook de psychiater gingen ervanuit dat het een eenmalig probleem was. Dat kan namelijk. Het had ook zomaar een resultaat kunnen zijn van XTC of GHB in een drankje.

Er volgde een depressie dus gelukkig niet te lang bleef hangen.

Ik herstelde gelukkig goed en pakte mijn leven en mijn werk als doktersassistente weer op.

Een half jaar later leerde ik mijn man kennen. Ik vond dat ik moest zeggen dat ik ziek was geweest. Het was te heftig het niet te vertellen. Gelukkig heb ik dat meteen gedaan en was het voor hem geen probleem. Daarbij was het ook eenmálig, toch???

We trouwden in 1995 en in 1997 werd onze dochter geboren en na de best zware bevalling was ik binnen 10 dagen weer paraat en dan bedoel ik echt paraat. Ik stond continu "aan" en werd over actief. Uiteindelijk raakte ik compleet uitgeput. Ik werd opgenomen op de P.A.A.Z. (Psychiatrische Afdeling van het Algemeen Ziekenhuis). Ik werd de dag na de opname toch weer psychotisch.

De eenmalige psychose bleek dus helaas níet eenmalig.

Het ging vervolgens een paar jaar best goed.

In 2003 is onze zoon geboren. De eerste maanden verliepen prima, maar ons zoontje huilde iedere nacht 1-2 uur en ik miste hierdoor mijn broodnodige nachtrust en structuur.

Een goede nachtrust en structuur zijn de belangrijkste zaken voor stabiliteit.

Ik werd zelf geleidelijk aan onrustiger wat zo uit de hand liep dat ik uiteindelijk moest worden opgenomen.

Nu hadden we 2 kleine kinderen wat het extra moeilijk maakte uit huis te gaan. Iedere opname is vreselijk maar dat mijn kinderen hun mama moesten missen en ik mijn gezin moest verlaten vond ik hartverscheurend. Ik vind het nog steeds lastig als ik hier aan terugdenk.

Ons zoontje zette zijn eerste stapjes in het ziekenhuis tijdens een visite aan mij.

Prachtig hoe hij zijn 'eendengangetje' maakte, maar zo ontzettend verdrietig dat dit in het ziekenhuis gebeurde.

Na deze opname werd ik steeds opnieuw instabiel. 

Onrustige periodes (hypomanie) wisselden zich steeds af met depressies en uitputting. Psychotisch ben ik gelukkig niet meer geweest, maar nu was wel duidelijk dat zich een chronische psychiatrische aandoening had ontwikkeld.

Manisch depressiviteit was de uiteindelijke diagnose.

Na de geboorte van onze dochter wist ik al dat door de heftigheid van mijn ziekte mijn leven zoals ik het me had voorgesteld totaal anders zou zijn. Mijn werk als doktersassistente heb ik nooit meer kunnen oppikken en dat heeft me veel pijn gedaan en nóg zelfs af en toe.

Ik was 28 jaar en werd 100% afgekeurd. Dat was nodig maar ook vreselijk. Het voelde echt als uitgeschakeld zijn.

Aan de zijlijn van de samenleving staan. Ik was vanaf toen te instabiel en kan geen tijdsdruk meer aan. Ook zijn mijn geheugen en concentratie veel te slecht geworden.

Ik zou vanaf toen geen leuke deeltijd baan hebben. Ik zou niet dagelijks naar mijn werk fietsen en bijkletsen met collega's of patiënten. Dat vond ik lastig in het begin. Ik vroeg we wel eens af of ze mij dom zouden vinden?

Stomp ik zèlf niet af? Vindt mijn man me nog wel interessant genoeg als ik alleen over de kinderen of de koffie met een vriendin kan praten na zijn werkdag?

Vanaf het moment dat ons dochtertje geboren was had ik echter genoeg te doen. Daarbij had ik een ziekte waar ik mee moest leren omgaan en dat was nog niet zo simpel. Een fulltime job had ik hieraan zou je kunnen zeggen. En nog.

Wat niet kan kan niet hoe verdrietig dit soms ook is.

En verdrietig is zéker regelmatig. Vooral in de jaren dat de kinderen nog klein waren. Ik heb me wel eens 'deeltijd moeder' genoemd.

Zo voelde het ook echt. Zelf zorgen voor de kinderen lukte me vaak niet door uitputting.

Heel verdrietig was dat. Het gaf me een vreselijk machteloos gevoel ook. Ik schiet nog altijd vol als ik aan die kinderjaren terugdenk.

Toch heb zéker ook erg genoten van die jaren. Ook terwijl mijn ziekte me iedere keer weer onderuit haalde.

Misschien wel juist daardoor. 

Het omgaan met een ziekte waarbij ik zomaar een terugval kan krijgen als ik net weer overeind ben gekrabbeld zorgt ervoor dat ik altijd geniet van dat wat goed gaat.

Bewuster denk ik dan als ik niet ziek was geweest. 😉

Er is nog genoeg wat wel kan daar ben ik altijd van overtuigd geweest en nog.

Je bent niet minder waardevol als je niet naar je werk fietst. 

Dat ik ons gezin en natuurlijk ook mijzelf de heftige jaren graag had bespaard is logisch. Soms voel ik me hierdoor zelfs wel eens schuldig, maar ik weet dat dit niet reëel is ik heb hier zelf niet om gevraagd. Ziek zijn overkomt je en ook een psychische aandoening kan iedereen overkomen.

Nu, dertig jaar verder, 28 jaar getrouwd en al 25 jaar moeder zijn ben ik mega trots op ons gezin. Op mijn man, onze dochter en zoon

maar ook op mezelf.

Dit is een korte omschrijving van de afgelopen 30 jaar.

Nog even als afsluiter: Chronisch ziek zijn is niet altijd kommer en kwel. Er zijn altijd genoeg #plukjegeluksmomentjes.

Laat ze vooral niet voorbij schieten!

Ik ben noodgedwongen uit de 'sneltrein' moeten stappen en dat zie ik als pluspunt. Wij focussen thuis op rust en regelmaat en dat heeft zéker ook zijn voordelen.

Ik moest vaak mijn doelen bijstellen en ik focus hierdoor steeds opnieuw op wat het meest waardevol is.

Hierdoor kom ik uit bij dingen die je als gezond mens vaak voor lief neemt. Waar je zelfs aan voorbij kunt gaan.

Dingen die ik zonder mijn ziekte misschien niet eens zou hebben opgemerkt. Dat is o.a. wat de ziekte mij brengt.

Ik wens je een fijne dag met #plukjegeluksmomentjes.... laat ze niet schieten😊

Ik geef je hier wat algemene informatie over

manische depressiviteit (ook wel bipolaire stoornis) en psychose