Leesduur 15 min.

Hallo,

Misschien lees jij dit blog omdat je het op dit moment zwaar hebt ?

Dat zou best kunnen namelijk.

Jaarlijks lijden bijna 800.000 mensen een stemmingsstoornis waaronder depressie. 

Mocht jij het op dit moment dus moeilijk hebben dan hoop ik dat je handvatten vindt in mijn verhaal.

Misschien heb je wat aan mijn tips verderop in mijn blog.

Dingen die ik zelf doe als ik het zwaar heb.

Maar als je gewoon wat meer wil weten over wat een depressie inhoudt lees ook dan vooral verder.

Welkom achter mijn voordeur.

Depressie:

In mijn vorige blogpost beschreef ik de hypomanie en de manie.

Periodes die een hoop gezelligheid met zich mee kunnen brengen. Periodes waarin creativiteit niet op kan en waarin ik energie heb ik voor 10. Je hebt kunnen lezen dat deze periodes ook niet echt ideaal zijn natuurlijk, maar er zit volop beweging in de tijden van hypomanie.

Maar heel anders dan een hypomanie is een depressie.

Daar is werkelijk niets vrolijks of gezelligs aan.

Het is de ziekte van de zware sombere gevoelens.

De ziekte die maakt dat ik het leven niet leuk vind, terwijl ik eigenlijk goed weet hoe mooi het leven is!

Vrolijkheid maakt plaats voor machteloosheid en angst. Hopeloosheid, uitzichtloosheid.

Echt snappen wat er gebeurt als je een depressie hebt kan ik niet.

Ik kan alleen zeggen hoe het voor mij voelt.

Ik snap het na 30 jaar nog steeds niet hoe het werkt. Ik denk nog veel te vaak 'als ik dan een anders dénk' .

Het gebeurt toch in mijn brein? Dan zou ik me er wel uit kunnen denken, toch?

Tja. Zo werkt het niet helaas. Voor een groot gedeelte ben je machteloos.

Ik schrijf in dit stukje zoals ik zelf mijn depressies ervaarde:

Altijd als ik merk dat ik achteruitga raak ik een beetje in paniek.

"Nee niet weer! Ik wil dit niet...dit ben ik niet...zo wil ik niet zijn!" 

Waarom kan er niet gewoon enigszins balans zijn in dat hoofd van mij.

Mijn medicatie zou depressies kunnen voorkomen, maar dit lukt dus niet altijd. 

Vooral grote levensgebeurtenissen kunnen een trigger zijn. Dat geldt voor iedereen daar hoef niet extra kwetsbaar voor te zijn.

Je raakt dan een soort van 'uit het lood geslagen'.

Niets is meer zoals het was. Er is intens verdriet zomaar zonder reden. 

Depressie is een aandoening waarbij je gedachten negatief kleuren.

Dit gebeurt automatisch (onbewust). Je hebt daar amper grip op.

Tijdens een depressie ben ik mezelf kwijt.

Alles voelt nutteloos. Mijn creativiteit is ver te zoeken. Van binnen voel me 'leeg'. 

'een vat vol tranen' ligt op mijn maag zo zou ik het kunnen omschrijven.

Zo voelt het en ik huil dus ook veel. Lachen doe ik ook nog wel hoor, maar vaak als boerin met kiespijn.

Depressie maakt zelfs van de beste optimist een doemdenker en trekt je mee in een negatieve spiraal.

Eindeloos piekeren en gedachten niet los kunnen laten is super irritant en vreselijk vermoeiend/uitputting.

Zoals ook bij hypomanie ben ik nooit van de ene op de andere dag depressief.

Het sluipt er altijd in. Heel geniepig. Ik voel me eerst ongemakkelijk. Van binnen ben ik heel onrustig ook. Iets klopt er niet...

Ik vind dingen die ik normaal gesproken leuk vind ineens niet meer zo leuk. De glans er vanaf. 

Ik ervaar vaak een zwaar gevoel in armen en benen. Er hangt ook een zwaar gevoel om mijn schouders.

Ik omschrijf het wel eens als "iets trekt me naar beneden". Aangezien ik toch overeind wil blijven geef ik wat tegengas. Dat is prima, maar uiteindelijk is erin berusten dat het 'even' niet anders is ook prima. 

Depressie slurpt  energie dus de moeheid is enorm. Dat kan gaan tot aan complete uitputting.

Ik slaap vaak slecht in. Dat kan soms uren duren dus daarvoor neem ik in zo'n periode slaapmedicatie.

Goed slapen is erg belangrijk. Op vaste tijden naar bed en op tijd opstaan.

Opstaan op normale tijden is erg belangrijk, maar meteen ook ontzettend moeilijk.

Vaak is bij depressie juist de dag starten vreselijk lastig. 

Als ik me echter verzorgd heb en naar beneden loop is de drang om weer naar bed te gaan meestal al weer een stuk minder. 

"Laat me maar slapen. Maak me dan wakker als het over is" heb ik vaker gezegd, terwijl ik me tóch altijd wel  zo goed en zo kwaad als het kan aan mijn slaaptijden houd.

Regelmatige tijden slapen is voor de basisstructuur belangrijk.

Structuur moet zoveel mogelijk worden aangehouden voor wat houvast.

Ook word ik erg onzeker en besluiteloos.

Hoe positief ik ook denk om tegengas te geven en hoe goed ik me ook staande probeer te houden het volgende speelt zich continu in mijn hoofd af:

Ik vraag me dan echt af of mensen me wel graag zien als ik me zo voel.

Ik heb niets te vertellen en stel niets voor.

Allerlei negatieve overtuigingen die depressie veroorzaakt en waar ik zelf dan niets aan kan doen als zo positief mogelijk blijven.

Naast dat alles moeite kost is dat wát ik doe niet eens leuk.

Zelfs kleuren zijn minder helder. Echt, ze lijken fletser!

Ik blijf veel vaker thuis.

Mijn wereldje is dan klein, maar meer kan ik dan ook niet aan. Ik functioneer in een soort van overlevingsstand. Heel raar voelt het. 

Een beetje lief voor mezelf en 'gow with the flow' probeer ik wel want dat helpt.

Toch ben ik van binnen onrustig. (ja dat kan ook tijdens depressie.) Het lijken twee poppetjes in mij, waarvan de ene op het gaspedaal staat, maar de ander wil juist met rust gelaten worden. Ik kan niet stilzitten, maar echt iets zinnigs doen gaat het ook niet worden.

Concentratie en geheugen  (die door de ziekte altijd al slechter zijn dan gemiddeld) zijn tijdens een depressie werkelijk waardeloos te noemen.

De automatische piloot laat me in de steek als het slecht met me gaat. Ik moet dan bij alles heel rustig nadenken.

Ik kan me dan maar op 1 ding tegelijk focussen. Uiteindelijk gaat concentreren niet meer. Ik kan niet meer koken zelfs geen 1-pans gerechten.

Mijn man neemt in stapjes het hele huishouden over en doet de boodschappen.

Ik ben dan ook erg prikkelgevoelig. Alles is snel teveel. Alles wat ik zie of hoor kan mijn brein niet verwerkt krijgen.

Autorijden doe ik dan ook niet. Dat vind ik een groot gemis, maar het is niet verantwoord. 

Ik kan ook vaak niet op woorden komen of ik gooi woorden compleet door elkaar. Ik gooi iets in de prakkelbul in plaats van de prullenbak. Nou ja als ik het daar dan maar in gooi 😊

Eetmomenten ook op vaste tijden. Snoepen en snacken beperken!

Daar ligt voor mij een aandachtspunt. In mijn pubertijd heb ik, nadat mijn neefjes stierven, de eetstoornis boulimia ontwikkeld.

Ik heb daar jaren last van gehad. Emotie-eten blijft een risico.

Stemmingswisselingen beïnvloeden het eetgedrag, dus bij een stemmingsziekte kunnen eetstoornissen de kop opsteken.

1 op de 5 mensen met een bipolaire stoornis heeft ook last heeft van een eetstoornis!

Op deze site staat hier informatie over in combinatie met m.d. 

Ook word ik blij van dit initiatief (klik op de link😉) van Henning Heesen.

Henning Heesen is in Hout-Blerick een zelfhulpgroep gestart voor lotgenoten van mensen met een eetstoornis. Zijn drijfveer is zijn zieke dochter, zij kampt al jaren met anorexia.

Ga naar je huisarts als je beseft dat je een eetprobleem hebt. Doen hoor! Maak het bespreekbaar!

Een eetstoornis lost zich niet vanzelf op onderschat het vooral niet!

Sociale contacten:

Contacten onderhouden is ontzettend belangrijk.

Depressie geeft een heel eenzaam gevoel.

Juist daarom is het belangrijk mensen te blijven zien.

Tijdens een depressie vind ik het lastig zelf contact op te nemen voor een koffie. Ik heb steeds weer 10 redenen waarom iets niet zou werken. Ik durf gewoonweg niet. Maf hè? Wie mij kent zal weten dat ik juist graag mensen zie. Ook tijdens mijn depressie.

Maar het is echt zo dat ik dan moeite heb met contact opnemen.

Toch doe ik het het is te belangrijk.

Ik heb moeite met naar buiten gaan. Toen ik mijn laatste depressie voelde opkomen maakte een lijstje waar vriendinnen op inschreven wanneer het hun uitkwam even te wandelen. Dan wist ik in ieder geval dat ik buiten kwam en meteen dat ik ook onder de mensen zou komen.

Werkte prima. "Och zet mij maar op je lijstje hoor, wandelen is voor iedereen goed". 

Hoe kun je steun bieden?

Depressie is zwaar. Dat kun je niet zomaar alleen, dus als jij je afvraagt hoe je kunt helpen is dat heel waardevol.

Heb jij iemand in je omgeving die het moeilijk heeft en vind je het lastig in te schatten wat je zou kunnen doen om iemand te steunen?

Het beste kun je het vragen.

Ik word bijvoorbeeld gelukkig altijd meegevraagd als mijn vriendinnen een uitje plannen al weten ze dat dat niet altijd  zomaar lukt.

Ik ben hun daar heel dankbaar voor!

Vul niet in voor de ander wat goed zou zijn al bedoel je dat niet verkeerd het kan heel kwetsend zijn.

Dat kan iemand het beste zelf aangeven.

Stel vervolgens zelf iets voor wat je zou kunnen doen. 

Zeg liever niet "als ik iets voor je kan doen laat het me dan beslist weten" al bedoel jij hiermee precies hetzelfde.

In dat laatste voorbeeld leg je het initiatief bij de persoon die zich niet goed voelt. Door alle twijfel en onzekerheid zal de hulpvraag nooit komen.

Neem geen houding aan maar ben jezelf en doe zoals je normaal gesproken doet. Probeer niet op te vrolijken dat voelt alleen maar ongemakkelijk.

Het is al super fijn als je even langskomt of als je hem/haar mee naar buiten vraagt. Even een stukje wandelen of zo.

Of "och ik ben in het dorp heb je nog wat nodig?"

Weet dat het goedkomt!

Je naaste knapt weer op. Hoe lang het duurt en hoe zwaar het misschien is het komt goed.

Tot die tijd laat je weten dat je er bent. Dat kan op hele simpele manieren.

Af en toe een boodschapje, wandelingetje, appje, kaartje, knuffel of telefoontje doen ontzettend goed.

Zakdoekje tijdens de koffie en zijn/haar verhaal laten doen dat kan wel eens fijn zijn en daar zijn vrienden voor. Maar houd je eigen grens hierin in de gaten!

Niemand heeft er iets aan als ook jij vervolgens met een zwaar gemoed de dag door gaat vol zorgen. Geef je grens aan door het te zeggen.

Heb je echter het idee dat jouw 'kopje koffie of brede schouder' je naaste niet genoeg helpt? Merk je dat het jou teveel is?

Adviseer dan de huisarts in te schakelen die hem/haar verder kan verwijzen. 

Maak jij je zorgen dat je naaste het te zwaar heeft en het niet meer zelf aankan?

Zelfmoord is helaas een risico bij psychische aandoeningen en vooral bij depressies.

Bespreekbaar maken van zorgen is belangrijk, maar niet zo makkelijk.

De mensen van de 113 Zelfmoordpreventie lijn kunnen je hierbij helpen. (gratis en als je wilt anoniem)

Tips van 113 zijn waardevol om het gesprek aan te gaan, maar ook gewoon voor steun. 

In gesprek gaan maakt het mogelijk dat mensen die lijden aan depressie hun verhaal durven te doen, maar ook voor jou om je zorgen te uiten.

Ben vooral niet báng voor een gesprek het kan namelijk juist veel spanning wegnemen aan beide kanten.

Besef ten allen tijde dat de persoon die jij steunt altijd zelf verantwoordelijk blijft voor zijn/haar besluiten. 

Mocht er ooit iets ernstigs gebeuren dan is dit nooit jouw schuld!

Vraag gerust als je je zorgen maakt "ben je bang dat je het niet redt nu je het zo zwaar hebt? Zou je uit het leven willen stappen omdat het te zwaar is om je zo te voelen?"

Ben jij zelf de persoon die ziek is? Zoek hulp! Zoek bijvoorbeeld contact met 113.

Zij zijn er voor je je hoeft niet zo te lijden, echt niet. Lucht je hart. 113  is er voor iedereen dus ook voor jou!

Zit jij er helemaal doorheen maar durf je er niet goed over te praten?

Doe het tóch maar! 

Maar...

Blijf vooral vertrouwen dat het goed komt. Ik weet dat dit makkelijk gezegd is nu ik van mijn depressie verlost ben, maar er kómt een kantelpunt. Al weet je niet wanneer en je kunt dat helaas niet afdwingen. 

Heb vertrouwen. Leun af en toe achterover en ben lief voor jezelf.

In iedere depressie kwam er ook bij mij een kantelpunt. Het begint altijd met een klein momentje dat ik weer iets van mezelf herken. Dan is er weer hoop.

Steeds weer is dat voor mezelf een emotioneel moment. Ik ervaar het zelf altijd als "Oke, ik heb de bodem aangetikt".

Voor mijn gevoel zwem ik héél lang onder water, maar dán mag ik even adem happen. En al is het maar even, toch geeft het genoeg hoop om door te gaan.

Korte momentjes van 'herkenning' worden er vanaf dan weer steeds meer. Vanaf dan zal het langzaamaan beter gaan.

Er kómt een momentje dat het begin van herstel gemaakt wordt.

En al gaat herstel nooit in een rechte lijn en ben je er dan nog niet, toch is het fijn als het begin gemaakt is.

Vanaf dan zwem ik weer naar het licht!

Vanaf dan wéét ik dat het goedkomt.

Dit was een stukje over hoe ik in grote lijnen mijn depressies ervaar.

Mocht je me hier iets over willen vragen doe dit dan gerust.

Er zijn meer soorten depressie.

Mocht je hier meer over willen lezen raad ik je de site van Mind aan.

            Dingen die mij helpen tijdens depressie: